Myanmar dag 1 - Met de airbus A380 naar Yangon!

Omdat dit niet onze eerste verre reis is, zou je van ons mogen verwachten dat de vertrekprocedure een appeltje eitje moet zijn. Niets is minder waar. Ik presteer het toch elke keer weer om ietwat gestressed en uiteindelijk wat te laat op Schiphol te zijn. Dit keer was ik mijn riem vergeten. Essentieel voor mijn korte broeken die in Vietnam en Cambodja de laatste keer al halverwege mijn kont slobberde (met riem) dus we zijn toch nog in Vlaardingen. Dan maar even langs mijn huis om toch die riem te halen. Gooooeeeed. Uiteindelijk zijn we net op tijd alle controles door. Tip van de dag: neem hier ook echt de tijd voor want wij moesten een half uur gaan zenuwpezen in de wachtrij. Nou ja moesten...ik krijg daar stress van. Tip van de dag deel twee: ga gewoon eens 3 uur van tevoren naar die luchthaven.

Goed! Eenmaal bij de gate zag ik HET vliegtuig der vliegtuigen van heel dichtbij. Mijn vliegtuighart maakte een sprongetje, ik deed bijna een dansje en ging bijna op de ramen bonzen toen de shutters dicht gingen. Wees gerust, ik deed het niet hoor. Maar ik kan niet zeggen dat het niet in me op kwam :) Wat was nou de reden van deze jubelstemming: Ik stond namelijk oog in oog met de Airbus A380. Het grootste commerciële passagiersvliegtuig ter wereld. Wat mijn vader heeft met boten heb ik met vliegtuigen. En geef toe...ik ben al ruim acht jaar werkzaam in de reisbranche en dit type toestel bestaat ook al bijna acht jaar en ik heb er dus nog nooit mee gevlogen. En dát lieve mensen, ging op 30 september 2016 voor het eerst gebeuren. Ik heb wel 10 minuten aan Go pro materiaal bij elkaar gefilmd. Van de indrukwekkende menukaart tot de camera’s buiten boord, de gezellige sfeerverlichting en de luxe uitstraling van het vliegtuig...ik wil nooit meer anders. Gaat niet gebeuren want de prijs is bij mij nog altijd doorslaggevend maar ik heb nergens anders beter Economy gevlogen als met Emirates.

Maar ik dwaal gigantisch af. Terug naar de reis. We vliegen dus met Emirates in een a380 (hehe) naar Dubai. Tijdens die vlucht bleek er zowaar wifi aan boord te zijn, dat gingen we eens even testen. En jahoor de whatsapp berichtjes begonnen, al vliegend boven Duitsland, binnen te stromen. En een aantal daarvan bleken voor mij weer reden te zijn tot een dansje en een overslaande hartslag want vriendinnen in Nederland hadden namelijk kaartjes weten te bemachtigen voor de Backstreet Boys. In Las Vegas. Mijn reisagenda blijft dus niet leeg na deze trip ;-) Goed, ik dwaal weer af (maar het was zo’n gaaf moment!). Uiteindelijk toch maar gekozen voor een wifiloze vlucht en wat gelezen, film gekeken en geprobeerd te slapen onder de bezielende meditatie muziek van Emirates Long Hauls sleep-plan. Je leest het...alles is mogelijk in de a380. Zelfs slaap muziek.

Toch kwam ik alles behalve uitgerust aan in Dubai waar we overstapten op een vlucht naar Yangon. Een kleiner toestel wat ergens helemaal achteraf geparkeerd staat waardoor we er met een bus naar toe moeten. Echt Dubai airport onwaardig, aldus mijn moeder ;-)

Omdat we de nacht min of meer overslaan is het al met al een aardig vermoeiende reis geworden. Bij aankomst op de luchthaven van Yangon lopen de irritaties dan ook op nadat we eerst lang in de rij hebben moeten staan voor de immigratie. Zijn we aan de beurt, blijkt dat we een arrival-card hadden moeten invullen. Die dingen delen ze normaal in het vliegtuig uit is mijn ervaring. Maar goed wij dus op jacht naar zo’n kaart en weer terug de rij in. Gelukkig lagen alleen onze koffers nog maar op de band en hoefden we dus niet daar óók nog eens op te wachten.

Dan zal ik toch ook nog maar even vermelden dat deze ervaren wereldreiziger blunder twee van de reis ook al heeft begaan. Na een kwartier proberen geld te pinnen op de luchthaven, kreeg ik ineens de briljante ingeving dat het ook wel eens zou kunnen liggen aan het feit dat ik mijn bankpas niet op ‘wereld’ had gezet. Euhhhhh...beginnersfout?

Toen konden we eindelijk (nog wel zonder geld) door de customs en opzoek naar de medewerker van de lokale agent. Dat bleek echt een spreekwoordelijke schot in de roos te zijn. Een supergezellig lieve vrouw (ik zal morgen haar naam nog eens vragen) die je de oren van je kop kletst maar ook heel geïnteresseerd is en nuttige praktische Myanmar-survial tips geeft. Niet dat dat nou heel erg nodig blijkt te zijn want nadat we ons hebben geïnstalleerd in ons paleisje gaan we aan de wandel en dat is een bizarre gewaarwording.

Binnen een straal van honderd meter van het hotel ben ik al vijf keer gefotografeerd. Ik ben ook hierin wel wat gewend en heb inderdaad van de zomer mijn haar een tintje blonder geverfd maar dit heb ik toch ook in China nooit meegemaakt. Maar alle mensen, van jong tot oud, zijn super vriendelijk. Willen Engels leren en knopen daarom een praatje met je aan. Heerlijk! Er zijn zelfs Vietnamezen die hun paparazzi telelenzen gewoon en-plein-public op me richten en in de sportstand foto’s maken als ik over een bruggetje loop. Dat wordt een beetje ongemakkelijk maar goed, ik blijf maar lachen en moeders knoopt een praatje aan met de telelens-dame...fotografen onder elkaar.

Maar al met al...het beloofd veel goeds. Heel erg ver lopen en wandelen doen we niet. We zijn moe, het is heel erg heet en morgen wordt een pittig dagje dus besluiten we, met het nodig oponthoud, naar het hotel terug te keren. Daar wat te drinken en te eten en vroeg te gaan slapen zodat we fit zijn voor morgen. Dan gaan we met een gids een hele dag op pad. Lokale markten af, de Shwedagon Pagode bezoeken en lokale gerechten proeven. Ik hoop dat mijn darmen dat aankunnen na hun opschudding van afgelopen zomer. Maar goed, wie dan weer leeft, wie dan weer zorgt...zou mijn moeder zeggen :p

Nighty Night!