Myanmar dag 5: Hsipaw - Kyauk Me: Bea & scooters

De wekker ging zo vroeg omdat we om 07:15 naar het ‘busstation’ worden gebracht. In de omschrijving stond dat je soms op zakken rijst of koffers moest gaan zitten en dat dit echt ‘going local’ gaat zijn. We hadden dus van allerlei gekkigheid verwacht maar niet de bus die we kregen. Onze koffers gingen netjes achterin, we konden gewoon op een bankje zitten (okee het enige gekke was dat ik er op moest klauteren en mijn voeten niet bij de grond kwamen...toch raar omdat ik voor deze streken een lange lat ben ;-)) en ik heb geen zak rijst gezien. Maar hee...misschien was het gewoon wel niet zo druk. Wel zagen we de pomelo’s vergezeld van brieven liggen die er op bepaalde plekken uit moesten en dan stonden er mensen te wachten die ze in ontvangst namen. Hoe grappig is dat...deze bus fungeert dus letterlijk en figuurlijk als ‘postbus’. Na ongeveer een uur hobbelen en bobbelen kwamen we aan in Kyauk Me. Een compleet andere stad als Hsipaw. Drukker, rumoeriger, veel winkeltjes en leven op straat. Ook wat stoffiger ofzo. Onze gids voor vandaag stond ons al op te wachten en per tuk tuk gingen we weer naar het hotel...het One Love hotel. Gerund door, hoe kan het ook anders met zo’n naam...Chinezen. Het bekende glimmende beeldje van een kat met een buigend pootje lachtte ons al toe. Na aankomst hier konden we meteen door voor trekking nummer twee van deze reis. We besloten een kortere versie te doen. Anderhalf uur bergopwaarts, lunchen en anderhalf uur bergafwaarts. Dan zouden we naar de beginplek worden gebracht met een motorbike. Moesten we allebei achterop ;-) Ik ging bij de gids achterop en mam bij een andere Birmees. Het eerste stuk was nog wel relaxt maar vanaf de grind wegen met diepe kuilen werd het wat hobbeliger en hield ik me maar goed vast. Op een gegeven moment vroeg de gids aan mij of ik zelf wilde rijden. Onverstandig als dat ik ben, zei ik ja. Ik kreeg een halfslachtige uitleg over de werking van zo’n motorbike en ging het proberen. Het leek tenslotte kinderlijk eenvoudig. Maar er is een reden waarom ik dat nog nooit gedaan heb en ik weet nu ook weer waarom. Voor mijn gevoel gingen we op een gegeven moment te hard en ik wilde remmen en dacht hee een handrem. Helaas moest ik met de voet remmen en dus vlogen we er vanaf. Helaas wel met kleerscheuren. In mijn favoriete broek zit een gapend gat. Ook in mijn enkel en knie, maar dat terzijde. Ik bloedde als een rund en al snel kwam er van alle kanten hulp om de wond en mijn schrik te verzorgen. De gids haalde een soort van jodium en watten om het vuil weg te halen. Nu ben ik geen fan van watten in een wond maar iets beters was er niet. De jodium is hier trouwens behoorlijk pittiger dan thuis. Au! Nog nauwelijks van de schrik bekomen moesten we toch weer verder want moeders en de Birmees waren daarvoor al doorgereden en hadden er dus niets van meegekregen. We moesten ze zien te vinden om te kijken, hoe nu verder. Met lood in mijn bebloede schoenen stapte ik weer achterop de scooter en hield me stevig vast. Toch zat de angst er nog goed in...
Toen we eenmaal bij moeders aankwamen moesten we beslissen wat te doen. De wond op mijn enkel was serieus wel aan de grote en open kant en dus was aan mij de vraag...wil ik de trekking nog doen. Ik liep een flink stuk en weer terug, keek naar de omgeving en dacht...ik wil niets missen. Dit varkentje gaan we gewoon wel even wassen. En dus zei ik dat ik graag wilde lopen. Terwijl de gids eigenlijk aandrong om met de scooter even de berg op te gaan, rond te kijken en weer terug te gaan. Nee. Daarvoor ben ik niet hier. We gingen dus eerst naar een lokale winkel waar ze mijn wond gingen verbinden en waar ik medicijnen kreeg tegen de pijn. Een soort morfine. Wel ja. Grof geschut. Voor iemand zo hypochondrisch als ik, zijn dit soort dingen nog best een dingetje want ik kon geen bijsluiter lezen en ik kon met geen mogelijkheid duidelijk krijgen wat er in de medicijnen zat, wat de bijwerkingen zijn etc. Goed voor mijn vertrouwen eigenlijk. Vervolgens gingen we dan toch beginnen. Wat ik niet wist is dat we gewoon niet over goede paden gingen lopen maar dwars door landerijen en bossages. Via natte klei moesten we water/beekjes oversteken en we gingen tussen prikkende theevelden door. Ik ging het lopen steeds meer forceren omdat de wond aan de buitenkant van mijn linkerenkel zit en hoewel ingetaped toch aardig bloedde en na verloop van tijd weer zeer begon te doen. Takken en brandnetels gingen er gewoon langs als ik niet uitkeek en dus probeerde ik vaak met mijn rechtervoet het pad vrij te maken voor links. Dat is natuurlijk écht heel erg geforceerd waardoor ik mij op een gegeven moment verstapte, in een kuiltje terecht kwam met mijn linkervoet en dus mijn enkel ook nog eens verzwikte. Vanaf toen ging het lopen letterlijk én figuurlijk bergafwaarts. Maaaaar het is absoluut niet alleen maar kommer en kwel hoor. Want de uitzichten, de bergen, de stilte en de dorpjes doen de pijn echt verzachten. Wederom écht genieten met een hoofdletter G. We nemen een pauze, eten watermeloen en ik zing Britney Spears met de gids. Wat een leven...met of zonder wonden, met of zonder verzwikte enkel: Ik ben hier in de middle of nowhere van Myanmar!!! Ik heb mijn horrible summer overleefd en ik ben er nog...ik kan alles aan! We lunchen bij een Palaung gezin (weer een andere etnische minderheid in Myanmar). Zij leven ook in een huis op palen wat traditioneel en heel donker is ingericht. Het is allemaal van hout maar binnen wordt gewoon op vuur gekookt. Moet kunnen. Ook dit is weer erg bijzonder. De polaroid cam doet het heel goed bij alle kinderen en we eten een hapje noodles mee. Iedereen kijkt verschrikt naar mijn bebloede been en ze willen allemaal meteen helpen maar de gids alarmeert ze meteen dat het én mijn eigen schuld is én dat er niets aan te doen is. Mooi verhaal. In ieder geval is het lekker om even bij te komen en wat te eten. Daarna lopen we nog een stuk door het dorp heen maar ik merk dat het lopen steeds moeilijker gaat. Meer door de verzwikking dan door de wond volgens mij maar goed. De gids stelt voor om naar een punt te lopen waar hij de scooterende Birmees van mijn moeder naar toe laat komen zodat ik vast mee kan en niet dat stuk terug hoef te lopen. Ik maak dankbaar gebruik van dit aanbod en hobbel even later achterop de motorbike terug naar waar ik ben ingetaped. Daar zit een oud 1-tandig opa’tje met drie dikke haren uit zijn kin en ik knoop met handen en voeten een gesprek met hem aan. Hij zit alle katten te aaien en dus laat ik hem foto’s van Dibbes zien. Die is wat dikker dan de gemiddelde kat hier. Ik denk dat de gemiddelde kat van hier vier keer in Dibbes past. Dus dat geeft wel aan hoe vel-over-been ze hier zijn. (Neeeeee mensen Dibbes is niet meer dik :p )

maar terug naar het opa’tje. Hij moest hard lachen om Dibbes en ik leer hem vervolgens wat Engelse woorden. Eigenlijk veels te gauw komen moeders en de gids aan gescooterd en moet ik afscheid nemen van mijn opa’tje. Ik houd zo van dit soort momenten. We gingen door naar het hotel waar me een helse taak te wachten stond. Douchen. De wond was zo bevuild en bebloed dat het pijnlijk werd en ik het angstig vond om het schoon te maken. Ik besloot daarom naar de receptie te gaan en te vragen om hulp. Meteen stond iedereen klaar want iedereen schrok ook van de grote van de wond op mijn enkel. Blijkbaar had de gids iedereen al ingelicht dat ik zelf op de scooter reed en verkeerd remde én dat het mijn eigen schuld was, want men vroeg dit letterlijk zo aan mij. Ik begin dit steeds irritanter te vinden. Ik weet best dat het mijn eigen schuld is en dat ik er zelf voor heb gekozen om de scooter daadwerkelijk te besturen maar een beetje gedeelde verantwoordelijkheid kan geen kwaad en om nou meteen aan iedereen te verkondigen dat het vooral niet ZIJN schuld is maar die van mij, vind ik niet gepast. Je kunt, in mijn ogen, beter vertellen dat ik niet zo mooi gevallen ben met de scooter. Daarnaast vind ik zijn reactie ook niet goed omdat hij, in plaats van me na de tocht meteen zelf naar een dokter te rijden, mij verder eigenlijk maar aan mijn lot heeft overgelaten terwijl ik nog een hele reis voor de boeg heb. Ik ben er zeker van dat onze vorige twee gidsen hier heel anders mee om waren gegaan. Maar goed, ik gooi het maar op een cultuurverschilletje en lach maar lekker mee. De mensen van het hotel willen met me mee naar een dokter en dus ga ik weer achterop een scooter. Inmiddels heb ik een jurkje aan dus echt charmant gaat dat niet zijn, maar ik had niet op nóg een scooterritje gerekend. Ik ben benieuwd waar ik terecht ga komen, of het een beetje steriel is enzo. Haha nu ik dat typ moet ik er echt bij lachen want steriel dat kennen ze hier niet. Ik werd een terrein vol oude huizen (begroeiing kwam naar buiten) op gereden en achterin stond een soort graanschuur waarop de voorkant een rood kruis geschilderd was. Ok. Een ziekenhuis. We rijden langs ‘kamertjes’ waar gordijnen voor hangen en waar binnen een aanrecht en een wastafel hangen. Daarnaast staat een soort kaptafeltje met gereedschap. We stoppen en de man van het hotel wijst me dat ik moet plaatsnemen in één van de kamertjes. Ik kies een leuke uit, kijk verschrikt naar de inrichting en denk aan de praktijk van mijn eigen huisarts, aan de praktijk op de spoedeisende hulp en zelfs van de OK van het Vlietland (waar ik ook twijfelde toen ik mijn narcose kreeg toegediend van de zomer ). Nee niet doen Bea, je bent in Myanmar denk ik tegen mezelf. Alles komt goed. De hotelmedewerker legt vervolgens aan de dokter/verpleegster? Uit wat er met me is en verzoekt me op het aanrecht plaats te nemen. Liggend. Ik lach om de situatie en klauter op het aanrecht. Ik schrik van de hoeveelheid spinnenraggen die aan het plafond naar beneden bengelen. Vervolgens begint de verpleegster mijn wond schoon te maken. Deed het vanochtend al pijn...nu ga ik helemaal door de grond van de pijn. Maar jaaaa..I have been through worse. En ik denk weer lachend aan de zomer vol pijn. Vervolgens wordt het helemaal ingetaped, krijg ik nog een hartslag check en wordt ik op mijn rug gerold. Huh..wat nu. Een andere dame brabbelt iets in het Engels en ik versta alleen Tetanus. Een halve seconde later krijg ik een prik in mijn bil. Jeminee. De hypochonder in mij denkt alleen maar: schone naald? Wat als het geen tetanusprik is? Nee Bea...geef je over. Het komt goed. Vervolgens mag ik van het aanrecht af, krijg een portie pillen mee (moet er vier per keer slikken) betaal vijf euro en stap weer op de scooter. Op dat mijn wond snel geneest. Ook weer meegemaakt. Toch denk ik wel dat ik na deze reis mijn eigen huisarts ook nog even bezoek.

In het hotel kalmeer ik wat en we gaan eten. Dit is klaargemaakt door de gids en zijn vrouw. De tafel wordt gedekt in de receptiehal waar we als enige zitten. Je zit met veel bekijks te eten en ik wordt weer gek van die gids. Wegwezen!