Ni Hao! Groetjes uit Shanghai!

1 september kwam toch een beetje sneller dan verwacht en voor ik het wist was de bekende 'voor-vertrek-stress' weer begonnen. Ik heb toch op het allerlaatst nog dingen vergeten…ondanks mijn goede voorbereidingen.
 
Maar goed…na een koel afscheid van Dibbes, hij rent op de Mozartlaan gelijk overal en nergens heen, gingen we op pad. Op naar Schiphol, waar na een vlotte security en paspoortcontrole, hét vliegtuig der vliegtuigen op ons stond te wachten: de a380! Natuurlijk trok ik even een gepast sprintje om alvast sneller bij mijn favoriete vliegtuig te zijn. #vliegtuignerd
 
Inmiddels was ik ook al redelijk kapot van een dagje stressen (we vlogen pas om 22:00 uur) dus ik wilde eigenlijk zo snel mogelijk aan boord gaan en een potje knorren. Dus toen we eenmaal zaten, heb ik van het opstijgen niet veel meer meegekregen en werd ik pas een paar uur later wakker gemaakt voor het eten. Midden in de nacht…maar goed.. toch maar wat eten.
 
Vervolgens stapten we in Dubai over van a380 naar a380 en gingen we richting de laatste halte: Shanghai. Dat ging niet zonder slag of stoot want toen ik lekker op mijn plekje zat, kuchte ik een keer. Kan gebeuren zou je zeggen maar een steward van Emirates had het in de smiezen en kwam meteen met een bekertje water aan. Ik keek 'm niet begrijpend aan, want ik had nergens om gevraagd. Nou hij had mij horen hoesten dus vanwege de droge lucht toch maar een watertje. Ik wilde niet ondankbaar zijn en dus klokte ik het maar weg. Tijdens die vlucht is hij nog twee keer aan mij komen vragen of het allemaal wel goed ging. Tsjonge, ik hoest ook een keer. Of zat hij me nou gewoon te versieren? Nog steeds een twijfelgevalletje.
 
Anyway. Na bijna negen uur vliegen kwamen we dan toch eindelijk op Shanghai Pudong Airport aan. We gingen als eerste het vliegtuig uit en gingen als laatste van het vliegveld af. Mijn backpack kwam als laatste. Boehoe. Dat was nog even spannend. ;-) Daarna stond er een vrolijke Frans op ons te wachten die wonderbaarlijk goed Engels sprak. Dat maak je niet veel mee in China. Onderweg kletsten we honderduit over China en over waar hij vandaan komt en dus waren we in een mum van tijd bij ons hotel. Een Brits koloniaal hotel wat vroeger bekend stond als meest luxueuze van Shanghai. Nou dat beloofd wat. Na een doolhof aan gangetjes vol historie, tapijten en trappen kwamen we aan op onze ruime kamer. Aaaaah een bed. Ik kon niet wachten.
 
Eerst nog even lekker gedouched en toen gauw de wekker gezet voor morgen: onze enige echte dag voor Shanghai. Kom maar op met die Bund…
 
Shanghai: de Bund, Huangpu & Oud Shanghai
Dat het vandaag een dag vol lopen zou worden hadden we wel ingecalculeerd maar dat we eigenlijk nog best vermoeid wakker zouden worden: not so much.
 
Het was dus best pittig om het bedje uit te stappen en te gaan ontbijten. Pfoe…kunnen we echt niet nog een uurtje doorslapen? Maar nee. Shanghai wacht en we hebben al zo weinig tijd! Dus hop, kleding aan, tas inpakken en…ontbijten. Wat is een eerste dag in China zonder Chinees ontbijt? Dus ik schoof gretig wat dumplings, noodles en pastry naar binnen aangevuld met watermeloen. Lekkah lekkah. Tijdens het eten bepaalden we onze route en gingen daarna met een goedgevulde maag op pad.
 
Wellicht is het goed om iets meer over de achtergrond van Shanghai te vertellen. Nou ja achtergrond? Shanghai is door Europese kolonisatie uitgegroeid tot een mondiale metropool (is dat contaminatie?) en was vroeger een slapend dorpje aan het begin van de Yangtze rivier. Prima gelegen voor buitenlandse doeleinden en diverse oorlogen. De eerste opiumoorlog maakte hier een begin aan en Shanghai kwam in Europese handen. Van Frans tot Engels…je vindt het hier allemaal terug. Op een gegeven moment was Shanghai ook verdeeld: Oud-Shanghai voor de Chinezen en de Internationale Settlement voor de Europezen en Amerikanen. Elkaars 'wijk' betreden was not-done en dus leefde alles en iedereen langs elkaar heen. Totdat er weer wat oorlogen uitbraken en men elkaar nodig bleek te hebben. Uiteindelijk zijn de Europeanen weggegaan uit Shanghai en heeft China Shanghai weer 'overgenomen'. Maar de Chinezen zagen ook geen heil in de stad en pas sinds halverwege de jaren '90, toen er flink wat geld in de stad is gepompt, herken je de stad zoals hij nu is: moderne hoogbouw tussen oude koloniale gebouwen. En tussendoor nog wat oude huisjes, verborgen in steegjes die uitkomen op pleinen waar het krioelt van de toeristen en waar vroeger een mooi theehuis stond en waar een prachtige tuin is aangelegd om in te ontspannen. Mooi is het theehuis nog steeds en prachtig is ook de tuin nog, maar man man wat een drukte. Waar je in de nauwe steegjes en straatjes geen kip tegen komt (nou ja…in China weet je het nooit ;-)) lopen er in dit deel van de stad echt duizenden mensen.
 
Dat is dus oud-Shanghai. Waar we heerlijk hebben geslenterd en kletspraatjes hebben gemaakt met twee-tandige Chinese vrouwtjes en drie-tandige Chinese mannetjes die auto's bewaken alsof hun leven er vanaf hangt. We liepen in steegjes waar overal waar mogelijk was hing. Waar oude dames rondsloften in hun pyamatjes, waar massaal elektrische scooters werden opgeladen met snoer dat liep totaan de duistere krochten van de complexen en waar stopcontacten droog werden gehouden door middel van een oude wijn-kist. Dit is China and I love it.
 
Heel anders is de welbekende Bund waar je uitzicht hebt op het futuristische deel van Shanghai. Wel een heel fotogeniek deel van China want moeders en ik brachten hier letterlijk úren door voor de perfecte foto. Uiteraard hebben we braaf toch ook het koloniale deel van de Bund gekiekt. Just to be sure :)
 
Wat voor mij een nieuw Chinees fenomeen is, is de afzetterij of oplichterij. Meteen op de eerste dag al. Hoe gaat dat in zijn werk? Er komt iemand naar je toe die vraagt of je een foto wilt nemen. Dat op zich is al ongebruikelijk want Chinezen willen met je op de foto niet dat je een foto van ze maakt. Vervolgens komt er een heel verhaal over dat ze ook toerist zijn, wat we vooral moeten gaan doen en uiteindelijk toveren ze een 300 keer gebruikte kaart tevoorschijn waarop een Kung Fu opera wordt aangegeven. Die je moet gaan bezoeken. Met hen. Dan ben je dus 20 minuten verder. Bij de volgende Chinese dame die aan me vroeg of ik een foto wilde maken, ging ik dan ook meteen in de aanval. 'You wanna see Kung Fu?' NO WAY! En door. Spaart je zo weer 20 minuten uit… Maar dat even on a sidenote.

Na flink wat kilometers in de benen liepen we via Oud-Shanghai over de Nanjing Lu terug naar het hotel. Nanjing Lu is dé bekende winkelstraat van hip & hot Shanghai. Nou ik ben gewoon hip Vlaardingen dus na een paar 100 meter had ik het wel gezien. De Zara heb je in Nederland ook gewoon hoor. Fascinerend is wel dat er hier rijen dik voor sommige restaurants staan. Maar goed, ga op vrijdagavond naar centrum Rotterdam en je hebt hetzelfde. Helemaal bij Happy Italy of Vapiano's. Kortom: linksaf! We gaan weer lekker de zijstraatjes en steegjes in. Ni Hao-en tegen iedereen en lief lachen. Veel meer ons ding. Onderweg kwamen we nog een schoolklasje tegen die wat fascinerend omhoog stond te kijken. Uiteraard kon ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en keek ook: er stond een Chinese dame in haar lingerie op het balkon te flaneren. Nou meen ik te weten dat de Victoria Secret wintershow dit jaar hier in Shanghai gehouden wordt maar het lijkt me nu nog wat vroeg. Dus Shanghai is gewoon heel progressief en vooruitstrevend. Wat nou conservatief en preuts China? Hier niet in ieder geval. Ik ben toch blij dat we Nanjing Lu hebben verlaten, had dit niet willen missen ;-P
 
Toen we bij het hotel aankwamen hebben we lekker gedouched en opgefrist en hadden we bovenal geen zin om nog ver te zoeken naar een restaurantje. We waren helemaal op en wilden eigenlijk daarna nog een fotoshoot doen op de Bund richting Pudong. Dus het eerste de beste restaurantje naast het hotel gingen we binnen: een italiaan. En zo kan het gebeuren dat een fervent China-lover met haar moeder op haar eerste dag in China geen noodles eet maar pasta. *schaamtzichmaarhetwaswellekker*
 
Uiteraard vonden we ook dat we een toetje verdienden en dus schoven we ook nog tiramisu en creme brulee naar binnen voordat we gingen 'shooten' op de Bund. Statief mee, geduld mee en gaan met die banaan. Nadat we de locatie gescout hadden, werd alles in gereedheid gebracht: statief op de juiste hoogte, camera ingesteld (denk aan lange sluitertijden, scherpstellen etc etc)..al met al zorgde het in ieder geval niet alleen voor veel geduld aan mijn kant, maar ook voor veel bekijks van alle voorbijgangers. Tussendoor mocht ik weer poseren voor de nodige selfies (inclusief leuke snapchat-filters soms) en was ik blij dat ik mijn spijkerjasje bij me had. Want, ook al was het 30 graden en bloedje heet…ik had me er niet echt op gekleed. Op de fotoshoot dan. Ik had namelijk een oversized jurkje aan waardoor ik minstens 20kg zwaarder leek dan dat ik ben. En dat wil ik natuurlijk niet op zulke mooie foto's. Dus het model van de dag trok haar spijkerjasje aan, knoopte het dicht en kon gekiekt worden. Helaas wilde het maar niet lukken want nadat nu het spijkerjasje de boel had getailleerd, constateerde ik nu weer een rimpel/frons op mijn voorhoofd. Het leven van een model voor een dag gaat niet over rozen…haha nee dat zeg ik allemaal nu. Volgens mij moet ik gewoon altijd wat te zeuren hebben op mezelf. En uiteindelijk zijn het superleuke foto's geworden met een nóg mooiere achtergrond: Pudong district met de skycrapers van Shanghai. Genieten om hier zo lekker bezig te zijn met foto's. Uiteraard ook samen met mams die natuurlijk ook gewoon op de foto staat. Ook al weet ik zelf niet veel van sluitertijden af, het is toch ook gelukt om leuke foto's van haar én samen te maken. Zelfs zo lang totdat de lichten uitgingen en er geen foto meer te maken viel. Want ook dat is Shanghai: om elf uur is de skyline niet meer verlicht. Onze 'call' om naar bed te gaan dus…morgen weer vroeg op!