Van broodje knakworst tot Koreaanse Sushi!

Oké waar heeft zij het nou weer over, hoor ik jullie denken…nou ja bovenstaande dingen zijn heerlijk gerechten die wij de afgelopen dagen verorberd hebben! Tijdens onze trip naar Galibi hebben wij een stel Koreanen ontmoet en op zich hadden we er eigenlijk niet zoveel contact mee. Buiten het feit dat dé man van het gezin met zijn Edwin Smulders-telelens voortdurend foto’s aan het maken was en wij dus vaak niet al te charming op de foto staan, zo bleek later. Sjonge wat heb ik ineens medelijden met een Britney, die er altijd tip top uit moet zien omdat ze anders wordt afgezeken in de media. Maar dat even terzijde. Terug naar Galibi waar wij dus op ons allercharmanst rond paradeerden over het witte zandstrand, tussen de sfeervolle palmbomen…en dus ook af en toe eens op de kiek werden gezet door een papparazzi koreaan!

Binnen zijn reisgezelschap bevond zich één Nederlands sprekende. Deze dame werd door de reisleidster aangesteld als tolk en al gauw leek het alsof ze er eigenlijk niet veel zin in had. Ook werd de constructie van het gezelschap duidelijk. Er was één gezinnetje mee, tolk Sue-Ann en nog 3 kerkgenoten van de papparazzi Koreaan. Tijdens de eerste stop, kregen we ontbijt geserveerd en kwamen de Koreanen met eigen eten. Wij zaten bij ze aan tafel en dus mochten wij ook mee eten! Dat eindigde dus in een broodje knakworst en overheerlijke zelfklaargemaakte Koreaanse sushi als ontbijt! Dat was lekkerrrrrr decadent! Tijdens de Galibi tour hebben we eigenlijk helemaal niet met ze gesproken, wat overigens ook een beetje lastig was doordat ze niet of nauwelijks Engels spreken en wij geen Koreaans. Maaaar mijn mam en de papparazzi Koreaan hadden wel één ding gemeen. Hun camera! En dus konden ze elkaar met handen en voeten helpen om de mooiste kiekjes te schieten van eieren-leggende-reuzezeeschildpadden. En ik kan je zeggen, na honderden foto’s te hebben gezien van de eieren-leggende-reuzezeeschildpadden: er zitten een paar goeie tussen!

Oké de trip kwam na een ochtendje heerlijk zonnen, zwemmen en watermeloen eten (hij is dit keer wel heel aangekomen, ik had deze keer maar aangeboden om ‘m te dragen ;-)) op z’n einde en toen we weer in Paramaribo arriveerden namen we afscheid van het illustere reisgezelschap en gingen we een heerlijk slagroomhorentje verorberen op een terrasje, ter afsluiting van een tweetal gezellige dagen.

Na weer terug in de onderzoeksrealiteit te zijn geworpen, hebben we de dag na terugkomst van de trip de hele dag bestemmingsanalyses en methoden en technieken zitten beschrijven. Om de druk even van de spreekwoordelijke ketel af te halen besloten we om ’s avonds met mijn ouders te gaan eten in de alom geprezen Chinees Lucky Twins, in de Maretraite mall. We hadden er al veel lovende woorden over gehoord, maar telkens als we er langs liepen zat er geen chinese kip. Onder het mom van je moet alles een keer geprobeerd hebben, zijn we er dus toch maar heen gegaan.

Ik hoor je denken: jaaahaaa Bea waar wil je nou heen met je restaurant keuze?

Nou hier komt het: toeval of geen toeval, de Koreanen zaten ook in Lucky Twins te dineren! En wel in de VIP-room! (VIP room voor Surinaamse heroes als Brace en Clarence) En de papparazzi Koreaan kwam dolenthousiast naar ons tafeltje toe en luid groetend alsof hij ons jaren niet gezien had! Later kwam hij zelfs nog een keertje met zijn e-mail adres want hij had zulke leuke foto’s (ahum ahum) van ons gemaakt! Mams natuurlijk wild enthousiast want ook zij had leuke foto’s van de trip dus er werden e-mail adressen uitgewisseld!

Toen we uitgedineerd waren en de rijst onze oren uitkwam stomen, gingen we weg en belden we Tsjibi Taxi. Al bellend zag ik de papparazzi Koreaan zwaaien met een jongen in zijn kielzog en via de jongen waarvan ik tot op dat moment niet wist dat hij Engels kon, nodigde hij ons vieren uit om de volgende dag Koreaans te komen dineren! Wow wat onwijs lief was dat! We waren erg blij verrast en namen natuurlijk de uitnodiging aan!

Na weer een dag discussiëren over theoretische kaders, product-markt analyses en invoeringen in SPSS was het om 19.00 uur tijd voor Koreaans eten! De hele dag hebben we al lopen speculeren over de levende inktvisringen waar we snel op moeten kauwen omdat we anders zouden stikken en alle andere rauwe vis die we zouden gaan eten (tenslotte is het onbeleefd om eten te weigeren he ;-)). Uiteraard zaten we gewoon netjes aan de garnalen, kip en Koreaanse Koebie vis. Het werd een hele gezellige avond waarop we lekker gegeten hebben, een beetje Koreaans hebben leren spreken en gaan we binnekort maar eens naar Korea om origineel Simone-ijs te proeven.

Colakreek
De volgende ochtend was het weer vroeg dag want we besloten het verwerken van de resultaten weer even te laten voor wat het is (we hebben tenslotte nog 3,5e week ;-)) en even te gaan chillen aan de Colakreek. Dit is een recreatiepark vlakbij het vliegveld en dus stond om half 9 de taxi klaar om ons weer via de bekende weg naar ons ontspanningslocatie te vervoeren. De chauffeur leek er zin in te hebben en wij waren met z’n allen natuurlijk ook in een opperbest humeur en dus op naar de Kreek! Nog eventjes en we zouden er zijn maar op een gegeven moment reden we wel erg traag op de Indira Gandhi – weg waar je toch zo’n beetje 80km per uur mocht rijden. Verbaasd keken we naar buiten en zagen we dat iedereen ons inhaalde. Onze chauffeur reed maar liefst 53 km per uur! Ongeduldig als ik ben vroeg ik maar ter loops of hij wist hoe hard je hier mocht rijden. Hij antwoordde, vlakvoor een maximumsnelheids verkeersbord met 80 km erop,met 50 km. Oké. Hij steelt onze tijd. Grrrr. Maar ja he, je bent in Suriname en dus genoten we maar van de weg die we al minstens 40 keer hebben gereden. Eenmaal op Colakreek zochten we een plekje, gingen we lekker zwemmen, hadden we het met homo’s over hoertjes uit Costa Rica en dronken we cola in de colakreek. Weer even lekker genieten!

Nadat een inmiddels mokkende taxi chauffeur ons afzette bij ons favoriete eetgelegenheid: ’t poffertjes en pannekoeken café en we weer lekker hebben gedineerd gingen we ons voorbereiden op wat er vandaag zou komen: een date met dé directeur. Thuis aangekomen zaten onze twee buurvrouwen(die grappig genoeg ook wel eens in mijn favoriete Amsterdamse tent: ’t Feest van Joop, komen) beneden aan de borrel en dus besloten wij ook nog even een drankje te doen. Gezelligheid kent tenslotte geen grenzen en mensen die je altijd Schatje en poppetje noemen kun je natuurlijk niet weigeren ;) Simone werd nog uitgenodigd door onze eerder beschreven zelfde-broek-met-verdachte-vlek – buurman om zijn huis te komen bezichtigen. Een beeld wat niet meer van haar netvlies is te krijgen en waar ze vast nachtmerries van krijgt, terug in Nederland. Het was dus smerig, ranzig en goor! Helaas vond hij het ook wel gezellig om een borreltje te drinken bij onze onderbuurvrouwen en dus kwam hij “gezellig” mee. Naja was voor ons een goede reden om het al snel voorgezien te houden, tenslotte moesten wij de volgende dag ook weer vroeg op! Na nog even alle mogelijk voorkomende scenario’s te hebben doorgenomen voor de afspraak van morgen: geen geld, geen afspraken voor interviews met bestuursleden, geen belkaarten etc. konden we rustig gaan slapen. De volgende ochtend begon al voorspoedig: of we een uurtje eerder konden komen. Wel ja. Wij snel douchen, ontbijten en Tsjibi Taxi gebeld. Vrezend wat komen zou. Maar het viel weer alles mee. Als het goed is zijn de afspraken vandaag gemaakt en komt het geld volgende week. Nou ja daar doen we het maar weer mee!

Zo weer even een klein verslagje van onze belevenissen hier in Suriname! Het plaatsen van de foto’s gaat op z’n Surinaams en dus mogen jullie de foto’s zien als ik weer terug ben (als jullie interesse hebben natuurlijk)!

Voor meer informatie over wat we gezien hebben op Galibi en de indianendorpen die we ook bezocht hebben maar hier niet staan beschreven, kunnen jullie kijken op www.simoneinsuriname.waarbenjij.nu Vandaag vond ik het eens tijd voor een wat luchtiger verhaaltje :)

Oh jaaaa lieve lieve vriendinnetjes bedankt voor jullie kaartjes! Bij terugkomst van cola-kreek lag er een hele stapel post voor ons in de brievenbus! Een leuke thuiskomst!


Knuf, Beej