Bea in Beijing

Bea China reis
Stressed out van de spanning begeef ik me op kantoor. Straks gaat het echt gebeuren. Alleen op pad. Naar China. Ik ga alleen door de douane, doe alleen mijn koffer. Alleen. Alleen. Alleen. Je zou zeggen, nou dat ben je na een half jaar toch wel gewend (haha) maar nee. Dit is toch anders (en zonder mijn lieve Dibs(voor outsiders: mijn kat)). Het blijft ook onomstotelijk een werktrip hoor, daar niet van. Maar ook daarom is het anders. Ik wil dat het perfect is. Dat het perfect gaat en dat mijn omzetten gaan stijgen. Dus moet IK het perfect doen. Ja, ik maak het mijzelf niet bepaald makkelijk. Gelukkig weet ik dat, denk ik dan maar…
Nou goed. Terug naar de laatste uurtjes. Bijna routine-matig (nee gewoon routine matig) werk ik de laatste mail af, wimpel ik telefoontjes af en praat ik mijn back-up bij van de laatste ontwikkelingen en potentiele boekingen. Dan komt het appje van mijn moeder. Ze zijn er. Aaaaaah nu is het zover. Ik ga écht naar Schiphol voor deze reis. Bepakt en bezakt met 21 kg aan spullen druip ik af. Na een lach en bijna een traan (god oh god het is niet dat ik nooit op reis ga…drama queen) loop ik de vertrekhal binnen en ga ik ook hier routine matig naar de bagage drop off. Hop koffer in het bagage ei en door de douane. Cadeautjes kopen voor de lokale partners in China en dan ga ik naar de gate om te relaxen. Even later komt ook Fiona daarheen, met wie ik een gedeelte samen zal reizen.
Dan mogen we het vliegtuig in en kom ik tot rust. Ik zit en we taxien richting startbaan. De rust valt over me heen en ik denk terug aan de Havo. De tijd waarin ik zeker wist wat ik wilde gaan doen; reizen. Voor mijn werk. Dat ik bereikt heb waar ik toen van droomde tovert een big smile op mijn gezicht. Al is het met omwegen, d-tours en vallen en opstaan; I do what I love and I love what I do.
Een doel dat ik nu meer dan ooit aan het nastreven ben. Met hart en ziel iets doen. Daarom raakt dit moment me ook enorm. Ik ga gewoon iets doen waar ik vroeger van droomde. En ook al heb ik nog geen stap in China gezet en levert mijn trip tot nu toe nog helemaal niets op: ik zit in het vliegtuig en ben onwijs trots op mezelf. Trots op de persoon die ik door de jaren heen, maar zeker de afgelopen maanden ben geworden. Het woord powervrouw is regelmatig tegen me gezegd het laatste half jaar maar nu voel ik ‘m. I can feel it in my vains.
De hele vlucht door lach ik, sjans ik met een Chinees kindje en later met een goedlachse, voor het eerst buiten-Europa-reizende maar bovenal één-ogige student uit Delft die perfect zag dat ik één van de weinige NLse dames aan boord was. Aan hem vraag ik vervolgens doodleuk of hij niet beter een auto kan kopen omdat hij zo klaagde over het OV van Vlaardingen. Goed een 9 uur durende vlucht houd zelfs de gevorderde vliegers niet altijd even scherp zullen we maar zeggen…
Aangekomen in Beijing schijnt de zon en onze chauffeur is al even stralend als deze bewuste zon. Hij is namelijk in zijn nopjes met onze komst en helemaal met hoe we eruit zien. Hij had namelijk twee oudere dames verwacht. We krijgen meteen van alles aangeboden en moeten binnen een uur na aankomst in ons hotel weer paraat staan voor een businesslunch. Onze chauffeur bleek namelijk de manager van de Beijing-local-agency te zijn. Even gauw douchen dan maar en verkleden in Beijing-temperaturen. Zo’n 20 graden! Lovely! Mijn scherpte liet mij die dag nog een keer in de steek want ik trok een witte broek aan in smoggy Beijing. Ik zei het al eerder maar ik doe het nog een keer…let’s blame it on the 9hr flight ;-)
Tijdens de lunch ging ik maar weer eens uit de comfort zone en at vis. Niet één keer maar gewoon veel. Iets dat ik thuis echt nooit eet maar het smaakte goed dus ik at door. Niet dat ik wist wat het was maar hee, je bent in China en het motto YOLO zoemde door mijn hoofd. Daarna schoof gids Josie aan en niet veel later gingen we op weg naar de Verboden Stad. Waar ikzelf veel terugdacht aan de eerste keer dat ik dit bezocht, luisterde Fiona braaf naar alles wat ze zei en vertelde. Tsja ik liet het even aan me voorbij gaan en concentreerde me op de foto’s en filmpjes. Ik testte veel met mijn supermooie nieuwe cam die me de ene goede foto na de andere schonk. Oh nee ik druk zelf op de knopjes dus ik heb dat voornamelijk zelf gedaan. Yeaaah! We liepen van tempel naar tempel en ik herinner me een foto van vier jaar geleden en ik denk bij mezelf…’hee daar stond ik vier jaar geleden ook. In een andere samenstelling en met een ander gevoel’. Ik deel dat vervolgens met Fiona en ze zegt spontaan; We have to make you a new picture. A nicer one. Zo geklikt zo gedaan. En ik denk weer terug aan de quote die me in het begin op de been hield: There is no shame in beginning again; for you get to build bigger and better than before. Dus je snapt; deze foto is er pas echt één om in te lijsten ;-)
Maar ik realiseerde me ook een belangrijker iets en dat is; dat de foto’s van de tempels die ik al heb van vier jaar terug niet eens zo slecht zijn. Want ik kan je vertellen, het was toen een stuk minder druk. Jeetje wat een chaos. Je loopt over de hoofden. Hier moet je duidelijk niet aan het einde van de middag zijn. Ik laat me daarom fascineren door de 1000den selfiesticks die ik zie. Ik ben misschien mevrouw Selfie voor mijn omgeving maar de Chinezen? Die kunnen er pas wat van. Ze hebben hier allemaal grote units als telefoon dus ik overweeg om hier een selfiestick aan te schaffen want mijn telefoon heeft ook zo;n formaat en past slecht op de selfiesticks die ze in Nederland verkopen.
So far de Verboden Stad. Ik wijd hier niet heel erg over uit verder omdat ik dit dus al eerder heb gezien en heus nog even indrukwekkend maar voor meer inhoudelijke info kun je mijn eerdere verslag van vier jaar geleden dus lezen haha!
We stappen vervolgens in de auto en ik kukel half in slaap. Jetlag kicking in. Maar we moeten nog naar Tiananmen Square en 7 hotelinspecties doen. Het is half 5 en gezien de absolute chaos in het verkeer zie ik mijn bed denk ik pas vrij laat vanavond. Die gedachte alleen al maakt me nog vermoeider. Maar goed. Wie a zegt moet nu ook b zeggen. Op naar Tiananmen Square! Dat blijft ook nog steeds indrukwekkend hoor en ik denk aan hoe bijzonder het is dat ik er nu voor de tweede keer sta. Wow! Kippenvel-momentje. Tegelijkertijd ontstaat er een rij aan Chinezen die met me op de foto willen. Het blijft een vreemde gewaarwording maar desalniettemin vind ik het erg leuk. Pontificaal voor de Mao afbeelding op de foto met allemaal Chineesjes. Hoe hilarisch!
Na Tiananmen Square gaan we richting het eerste hotel en mijn buik begint een beetje te borrelen…naja het zal wel. Ik klik de verplichte foto’s en bij het binnengaan van de tweede kamer in het hotel (die ronduit STINKT) moet ik kokhalzen. Wat gebeurd hier? Ik voel me misselijk en draaiierig worden en moet frisse lucht hebben. Maar ja frisse lucht in Beijing…ain’t gonna happen. Dus ik bikkel door en ik wacht tot het weggaat. In India heb ik het twee weken overleefd zonder ziek te worden dus waarom nu dan wel. Niet zeuren maar doorgaan. Helaas voelde ik me echt stukje bij beetje beroerder worden en bij elke keer dat de auto vervolgens remde, borrelde mijn lunch op. Ik kon op deze manier geen inspectie doen en dus ben ik terug gebracht naar het hotel en heeft Fiona het van me overgenomen. Eenmaal in het hotel kwam het er meteen uit. Letterlijk en figuurlijk dus.
Ik ben daarna maar gauw in bed gekropen en heb veel geslapen. Hopende dat ik me de volgende dag in ieder geval beter zou voelen. En ik heb mezelf plechtig beloofd om voorlopig niet meer uit de comfort zone te eten…
To be continued…