Pingyao

Van Pingyao was ik eigenlijk stiekem een beetje bang dat ik het te rooskleurig verkocht. En toen we er uiteindelijk binnenreden was ik ook echt van mening dat dit zo was. We reden door straten met hippe winkels, high-rise-buildings en moderne restaurants. Blegh. Tot we met de auto ergens stopten en met de ‘local cab’ verder moesten. Een soort golfkarretje dat door smalle straatjes en steegjes kon scheuren. Weer een hele ervaring. We gingen binnen de stadsmuren en ja…daar was precies hetgeen te vinden waarvan ik zei dat Pingyao was. Gezellige straatjes verlicht door de rode lampionnetjes en gevuld met restaurantjes en winkeltjes. Toeristisch? Ja misschien wel. Misschien ook niet meer helemaal zo authentiek als ik had bedacht. Maar de sfeer voelt meteen goed. Hier houd ik van. Je hoort Chinese muziek links en rechts uit de winkels en restaurants komen, Chinezen glimlachen voorzichtig naar me en de eerste selfies zijn alweer een feit. Ons hotel is ook absoluut een schot in de roos. Typisch Riksja en typisch Chinees. We zijn in de avond aangekomen en dus niet meer het beste licht om te fotograferen maar 1 ding weet ik zeker: Mijn fantastische geweldige super-camera gaat overuren draaien morgen!
Na zeven lange uren aan slaap werd ik nog vermoeid wakker. Ik heb gewoon sinds maanden zeven uur aan één stuk door geslapen en ik ben nog moe. Whats happening to the world? Maar goed ik ben in China en ik ga met veel plezier weer mijn bed uit. Ik kijk in de spiegel en constateer een good-hair-day dus ik besluit mijn haar los te dragen vandaag. Een besluit wat later op de dag grote gevolgen bleek te hebben. Maar goed…het is tijd om Pingyao te ontdekken! Na een heerlijk ontbijt met pannenkoek en ei en natuurlijk mijn welverdiende toast, gaan we op pad met een gids die aardig extravert is. En dat is nog zacht uitgedrukt so to speak. Hij laat meteen merken dat hij allerlei talen beheerst maar het Frans toch echt het beste. Gedurende de dag wordt er dus praktisch alleen maar Frans tegen ons gesproken. Vandaag gaan we volgens plan de Zhen Guo temple bezoeken en daarna de Qiao Family Compound. In deze laatste compound is de film Raise the Red Lantern (wie kent ‘m niet?) opgenomen. De tempel is eigenlijk weer gewoon another temple en na wat grappige kiekjes hier en daar en een overijverige gids houden we het voor gezien. Onderweg naar de Compound verteld onze gids ons over een bepaalde feestdag in het zuiden. Dit naar aanleiding van muurschilderingen die we in de tempel hadden gezien en waar voornamelijk naakte vrouwen op stonden. Niet dat ik daar nou zo van in shock ben. Ik heb wel wat extravaganter gezien zeg maar in India bij de tempels van Khajuraho. Maar de gids vond het nodig om daar nog even een aanvulling op te geven. Hij vertelde dus dat er in het zuiden een feestdag is waar vrouwen 1 keer per jaar geen topjes of bh’s mogen dragen en dat mannen dan onvervalsd en ongegeneerd aan de borsten mogen zitten. Nou ik had het niet meer. Ik kon mijn lach niet inhouden en ging helemaal stuk. International Breast touching day – was mijn antwoord. Yeah yeah – zei ie toen. Helaas kon hij me niet precies vertellen wanneer dit feest ging plaatsvinden. En ik wilde mijn klanten daar nog wel voor waarschuwen…;-) Goed. We hadden dus te maken met een bijzonder figuur. Dat werd wel duidelijk.
De Qiao Family Compound is overigens een stuk interessanter dan de vorige tempel. Hier leefde een rijke familie uit de Ming dynastie die, uiteraard, voor alles wat je maar kunt bedenken een bepaalde kamer had. Heel veel is nog in tact en je verdwaald dus van kamer naar kamer en leert van alles over de studiekamer voor de zonen, de dochters, de keuken, de vertrekken van de concubines, de kantoren…noem maar op. En alles in een oud-Chinese setting. Lampionnen overal, hoge drempels en krullende daken. Er is ook een nieuwe Chinese touch aan dit bezoekje en dat is de hoeveelheid selfiesticks. In dit compound voelde ik me een waar supermodel. Nu ben ik echt wel wat gewend en is dit niet mijn eerste bezoek aan China maar ten overstaan van een hele groep mensen maakte één jongeman (dit klinkt heel oma I know…) het wel heel bond. Hij aaide mijn haar en probeerde me een dikke pakkerd te geven. Nou dat doen we maar even niet haha. Een foto is één ding maar een kus gaat me iets te ver. Dus na een fotosessie droop de knaap af. Maar als er een schaap over de dam is, dan volgen er meer en dus stond het hele plein inmiddels vol met mensen die op de foto wilden. Okee here we go. Totdat onze gids furieus werd en in het Chinees foeterde dat het nu wel klaar was en dat iedereen die nu nog met me op de foto wilde, vijf yuan moest betalen. Hij was bloedje serieus natuurlijk maar ik had het niet meer. Ik vond het zo grappig dat ik nu nog in een deuk lig als ik aan dat moment terug denk. Gedurende zijn rondleiding door de compound kwamen we ook dezelfde mensen steeds weer tegen en de liefdesbetuigingen waren nog steeds niet van de lucht. Me lof joe! Joe so pletty! Gevolgd door boze blikken en Chinees gefoeter van onze gids.
Other than that…de compound was erg fotogeniek. Het weer wat minder maar dat deerde niet. Mijn nieuwe cam en ik zijn maatjes voor het leven geworden en dus heb ik er aardig op los geklikt. Het was erg leuk om dit te zien en mee te maken. Daarna lieten we ons overhalen om met onze gids nog verder Pingyao te ontdekken. Per fiets. Nou ja…je bent Hollandse of je bent het niet én je wilt zoveel mogelijjk van de old-city beleven en dus stap je op de fiets en maak je zo aardig wat kilometers. Wat blijft dat toch heerlijk om op die manier een stad te ontdekken. Alle geuren die voorbij komen, je ziet heel veel, je hoort heel veel en je ademt echt de sfeer in van de plek. Ik kon wel overal stoppen om even stil te staan bij het moment en een mooie foto te schieten. Maar dat kan nou eenmaal niet altijd en dus heb ik een paar mooie plaatjes in mijn hoofd zitten…die ik hopelijk niet snel kwijtraak en thuis kan uitleggen om het gevoel over te brengen. China is zo leuk!
Ook gingen we nog een hotelinspectie doen. Wat trouwens ook een mooi moment opleverde. De hoteleigenaresse liet ons met gepaste trots haar hotel zien. Wat bijzonder. Daarna bood ze zelfs een etentje aan voor die avond. Superlief. Zo mooi om te zien hoe trots ze was en is op haar hotel. Thats the way we like it. Hier ga ik mijn klanten zeker wel naar toe sturen!
Later kwamen we er overigens pas achter dat de gids een dagvullend programma voor ons had samengesteld. Tsja. Zo goed is ons Frans nou ook weer niet. Er zat geen vrije minuut meer in, terwijl dit volgens ons reisschema wel het geval zou moeten zijn. Naja. Het is tenslotte een werktrip..laten we deze kans maar aangrijpen en zoveel mogelijk zien en doen. En dus belanden we op de fiets van de oude stadsmuur in de oude gevangenis, in een Bank Museum (ja die bestaan. China he ;-)!), in een Taoism tempel en als klap op de spreekwoordelijk vuurpijl wilde hij ook nog dat we met een Mao look alike op de foto gingen. Aan het einde van de dag (9 uur weg – 6 uur terug) konden we geen van beiden meer enthousiast mee doen en wilden we echt terug naar het hotel. Dus zo gezegd zo gedaan. Hier hebben we ons even omgekleed en de financiele administratie bijgewerkt. Dat is trouwens echt bizar…we krijgen bijna al het eten en drinken aangeboden door de hotels of de local agencies. Ik heb echt nog alleen maar geld uitgegeven aan entreegelden en fooi. Bi-zar.
Na het heerlijke eten in het Yide Hotel liepen we weer terug naar ons hotel waar we de laatste uurtjes slaap gingen pakken want om 6 uur ging de wekker alweer. Vandaag vliegen we door naar Lijiang. Via Kunming. De gids van gisteren had ons overtuigd van het feit dat we echt niet twee uur van te voren op de luchthaven moeten zijn en eigenlijk vonden we dat ook wel. Dat betekende namelijk een extra uurtje slaap. Broodnodig in deze drukke dagen. Eenmaal op de luchthaven waren we precies op tijd, er waren geen rijen en we konden overal zo doorlopen. Totdat ik bij de paspoort controle kwam. Toen werd ik in eens tegen gehouden; your bagage your bagage. Must go back. En daar moest ik het mee doen. Dus ik weer terug naar de incheckbalie waar ik weer verder door verwezen werd. Er was blijkbaar iets met mijn koffer. Ik vreesde alweer Suriname achtige taferelen waar tot op mijn lipgloss aan toe drugstesten werden uitgevoerd en met nog 45 minuten op de klok voor vertrek zag ik de bui alweer hangen. Gelukkig viel het, uiteraard, alles mee en waren de mannen vrij aardig. Battery battery was wat ze riepen. Nou dat kon maar 1 ding betekenen; de extra batterij van de go-pro. Ik toverde ‘m tevoorschijn en ik moest ‘m in mijn handbagage doen en toen was het in orde. Pfieeeeuw.
Binnenlands vliegen gaat vrijwel altijd gepaard met flink wat turbulentie en luchtzakken omdat je niet tot de maximale hoogte gaat. Je vangt meer wind. Dat leverde vandaag weer bijzondere taferelen op. En dan met name in de vorm van kotsende mensen en rijen voor de wc op de schaarse momenten dat het vliegtuig even stabiel vloog. En dat drie uur lang. Ik was blij dat ik niet in gezelschap was van mensen met vliegangst ;-) Op de vlucht van Kunming naar Lijiang was het ook een feest. Ik had een plek in het midden. Links zat een Chinese man te slapen en rechts zat er één die uit zijn mond stonk en vliegangst had. Lijiang ligt in de bergen en bij het dalen, schommel je echt gigantisch heen en weer. Dus de één lag naast me te snurken en de ander te stinken en te zweten :p Jaja another day at the office. Ik had het weer zwaar vandaag ;-)
Nee zonder gekheid. Elke dag besef ik weer hoe gaaf het is dat ik dit allemaal mag zien en doen. Voor werk. Wow. Ik kan niet stoppen met lachen hier. Het is fijn om hier te zijn maar ook om te beseffen hoe dankbaar ik ben dat ik dit mag doen. En hoe hard ik er voor gewerkt heb. Dat ook nooit vergeten 