De laatste daagjes alweer.

De reisdag verloopt verder niet heel boeiend. Ik werk wat dingen uit en begin eens aan een boek. De uren vliegen voorbij en voor ik het weet zit ik op mijn laatste binnenlandse vlucht van deze reis. Aan boord probeert mijn buurvrouw op het wanhopige af een gesprek met me aan te knopen maar hoe graag ik ook zou willen…ik versta haar echt niet.  Nadat we weer veilig en wel op nieuwe Chinese bodem stonden, stond onze nieuwe gids ons al op te wachten. Weer zo’n extravert exemplaar die erg slecht te verstaan is. Hij spreekt Engels maar met een bijzonder accent zal ik maar zeggen. Hij legde uit dat we nu aanbeland waren bij de number one tourist attraction van China. Dat is wat ik er van begreep althans.


We arriveerde na een half uur bij het hotel. Weer een groot ding maar wel grappig ingedeeld en ik had een supergrote kamer. Compleet met bad op pootjes en verder veel roze accenten. Echt wat voor mij haha. De gids legde ons op de heenweg al uit dat het peak-season begonnen was en dat we het beste de highlight van Zhangjiajie (de Tianmen Mountain) in de vroege ochtend of in de late namiddag konden bezoeken. Wachtrijen van drie uur waren geen uitzondering zo vertelde hij. Ik schrok enorm en besloot ter plekke wel weer wat slaap in te leveren. Vroeg op staan dan maar. Ik vroeg hem meteenvan wanneer tot wanneer het peak season dan wel niet is. Oh yes from april until november. Haha juist ja. Ik dacht eerder aan een maandje of twee drie. Goed dit gaat dus het hele jaar zo. Ik was nieuwsgierig naar wat ik dan wel niet kon verwachten morgen. Gezien het vroege opstaan werkte ik snel mijn verslagen af, deed mijn whatsapp-ronde en ging naar bed. Uiteindelijk alsnog rond middennacht maar goed..


De volgende dag stond onze vrolijke Frans ons al op te wachten en schransde een ontbijtje mee. Daarna gingen we snel op weg naar Tianmen Mountain. Zijn plan was om ons eerst met de kabelbaan naar boven te laten gaan en met de bus naar beneden. Eenmaal bij de entree van de kabelbaan was al gauw aan de immense hoeveelheid bussen te zien dat de drie uur durende wachtrij ook vandaag op zou gaan. Have mercy here. Onze gids besloot dat we het dan maar andersom moesten doen. Eerst met de bus naar boven en dan met de kabelbaan naar beneden. Hij ging als een razende Roeland de kaarten regelen en Nelly en ik werden bij het busstation afgezet. Daar wachtte we op de vrolijke Frans voor mijn toegangskaart (Nelly en Frans konden naar binnen op hun ‘gids-pas’) en off we go. So far geen wachtrijen. Eenmaal boven was het uitzicht echt prachtig. Ik trof het wederom met het weer. Zonnig en een blauwe lucht zorgt voor mooie foto’s. Hoewel ik wel een beetje een extra paar fotografie-ogen mis, lukt het me met handen en voeten een beetje om aan Nelly en Frans uit te leggen wat vor soort foto’s ik wil als ik zelf ook nog eens op de foto kom te staan. Ach. Veel zijn er ‘mislukt’ maar er zitten toch wat bruikbare tussen. Naar de Bea-maatstaven :p dan. Ik geniet volop van de uitzichten ga vervolgens met Nelly samen over de Glass-board-walk. Dat werd een hilarisch avontuur dat echt mijn boeken in gaat. Nelly heeft namelijk hoogtevrees en zij is niet de enige. Veel Chinezen blijkbaar. Ik had het eerst niet zo goed door totdat ik een paar stappen op de board-walk zette en ik van alle kanten werd aangeklampt. Nelly pakte me zo stevig beet en achter me pakte een paar handen me in m’n zij beet. Aaaah ‘so scared..so scared’. Ik lachte me rot. Zo bang als wat maar toch die board walk op gaan. Gekke Chinezen! Nadat we allemaal waren bijgekomen van de tocht over de board walk gingen we met de kabelbaan naar beneden. Ook dit gaf een prachtig uitzicht en door het mooie weer was het echt een half uur onbeperkt genieten. De tijd vloog voorbij en toen we beneden waren was het alweer lunchtijd. Mijn lunch werd weer voor mij gekozen en daarna reden we door naar Wulingyuan voor de volgende overnachting. Een leukere plaats met een stuk meer sfeer maar een aftands hotel. Ver-schrik-ke-lijk. Hotelinspectie-tijd dus.


Treinreis naar Xiamen..
OH-MY-GOD. Wat een dag was dit. De nachttrein van Zhangjiajie naar Changsha was niet eens zo erg. Hier kon ik lekker liggen…werken en slapen. Dat ging prima. Op het plassen na natuurlijk…dat stel ik in treinen altijd zo veel mogelijk uit. Haha hoort erbij. Goed de nachttrein duurde dus zo’n 14 uur (inclusief vertraging) en heel eerlijk…dat vond ik écht prima. Wat daarna volgde was 6 uur wachten op de volgende trein en daarna nog eens 7 uur in de trein. Om van Zhangjiajie naar Xiamen te reizen was per trein dus een etappe van meer dan 24 uur. Goed beschouwd had ik dat van tevoren wel geweten maar bewust gerealiseerd had ik het niet. Ik dacht alleen maar ooooh leuk dan maak ik én een nachttrein én een high-speed trein mee. Nou dat high speed ging die dag niet echt op. Vooral de laatste (het wachten en de laatste treinreis) hakte er echt in. Ik was het zo zat allemaal. Gelukkig bood het wel uitkomst om verder te werken, te schrijven en ook nog wat te lezen. Mommy Nelly zorgt goed voor me en heeft drie keer per dag een alarm in haar telefoon staan wanneer het tijd voor mij is om te eten. Heel schattig haha! Het was al bijna nacht toen we aankwamen in Xiamen en wat ik er zo op het eerste gezicht van zag, beviel me wel. Leuke winkelstraatjes, heerlijke temperaturen en palmbomen. Lekker Chinees maar met een tropisch klimaat. Lovely.


Veel tijd om hier te shoppen of wat dan ook, heb ik niet. De volgende dag moeten we om 07:30 klaar staan voor de 3,5 uur durende reis richting de Hakka dorpen. We hebben geen gids mee en dus weet ik nog steeds niet wat Hakka dorpen zijn. Buiten het feit dat het grote ronde ‘flats’ zijn waar vele families in wonen en hier met elkaar leven. Het regende die dag echt enorm. Pech maar ja niets aan te doen. Je ziet het niet echt af aan de foto’s dus dat scheelt. Halverwege de middag kwamen we aan bij de homestay.


Oef. Dat is even schrikken. Er is geen matras het is gewoon iets van een plank met een laken. De douche hangt boven de wc en de handdoek die je krijgt lijkt qua formaat nog het meest op degene die in mijn keuken hangt. Daar kan ik dus net mijn rechtervoet mee afdrogen. Of links. Net wat je wilt haha. De stang waar je de douchekop op vasthangt zat los en mij kennende kreeg ik de douchekop er ook niet meer op toen ik eens ging testen of ik uberhaupt wat met de douche kon. Ook was de wastafel heel vies en het glas wat er stond was maanden niet gebruikt laat staan schoongemaakt. Ik baalde hier enorm van want ik vind het wel zo fris om voor een dag vliegen en vliegveld me te kunnen douchen en opfrissen. En ik heb het geprobeerd maar toen ik het water ook op geen enkele manier warm kreeg besloot ik mijn toilettas maar in te pakken. Ik spoot wel wat extra deo morgenochtend en een flinke dosis Flowerbomb zodat ik het voor mijn medepassagiers ook wat dragelijker maak haha. Balend en een beetje gefrustreerd sloeg ik de dekens open en wat ik daar trof maakte mijn dag er niet beter op. Zwarte lange haren, mieren en rare oranje kruipende insecten. Grrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr. Goed. Volgende project. Laken uitkloppen, dekens uitkloppen en kussens controleren. Toen mijn bed na een half uur eindelijk insect en zwart-haar vrij was, besloot ik de gok te wagen en er in te gaan liggen. Gelukkig had ik voor het insect-verhaal al wat slaappillen genomen dus zodra ik mijn kussen raakte was ik in dromenland. Blegh. In deze homestay laat ik in ieder geval geen enkele klant slapen, dat is een ding wat zeker is.
De ochtend van vertrek ging mijn wekker om half zes en de eigenaresse zou voor ontbijt zorgen. Nou ben ik niet zo’n ontbijter (behalve op zondagochtend bij Marissa thuis :p) en tegenwoordig is een vifitje al goed genoeg maar hier in China eet ik braaf wat toast en fruit terwijl de Chinezen eten alsof hun leven er vanaf hangt. Nelly gooit mijn bord dan ook regelmatig nog wat voller omdat ze vind dat ik te weinig eet hahaha


Hier in de homestay kreeg ik porridge en steamed bread en een in de olie doordrenkt ei. Nou krijg ik dus in de ochtend al vrij weinig weg en zeker geen ei maar ja. Weiger dit maar eens als er drie paar vragende ogen je aankijken. Ooooh okee dan. Dus ik aan de porridge, het ei en de steamed bread. Dat laatste ging nog wel en de porridge ook maar van het ei en de bijbehorende 1,5 liter olie kreeg ik al buikkramp door er alleen al naar te kijken. Ik heb er twee happen van genomen en laten liggen. Ik kreeg het écht niet weg en ik hoop dat mijn buik zich goed houdt tijdens de reis naar huis.


Met weinig pijn in mijn hart nam ik vervolgens afscheid van de homestay en gingen we op weg naar de luchthaven. En hoewel deze reis echt tussen de highlights of my life komt, kijk ik er na deze ervaring van de afgelopen nacht en dit ontbijt toch ook heel erg naar uit om weer thuis te zijn. Ik land straks op Schiphol waar bekende en lachende gezichten me zullen opwachten. Ik wordt in de ochtend weer wakker gemaakt door mijn lieve Dibbes. Ik ga naar mijn thuis terug. Waar ik weer heerlijk aardappels kan eten en vlees zonder bot (je moet de gezichten eens zien van Chinezen aan wie je verteld dat je kip zonder bot eet en dat gewoon in de supermarkt koopt ;-)), waar ik een voorraad spa ga inslaan alsof mijn leven er vanaf hangt en waar ik rijst voorlopig uit mijn systeem haal. Voorlopig dan…want reizen zit mij in het bloed en over drie weken vertrek ik weer naar Azie. Dit keer voor vakantie en dit keer niet alleen. Want hoe goed het me ook bevallen is om alleen te reizen, des te meer ben ik er achter gekomen dat het het allerleukste is als je je belevenissen en avonturen meteen kunt delen.


Tenslotte gaat het volgende voor mij absoluut op: Geluk is het enige dat zich vermenigvuldigt, als je het deelt.

Liefs, Bea