nog meer

We zitten wel gebonden aan een tight schedule en onze lift richting Wumu wacht op ons. We worden opgehaald door een luxe 4wd. Nou, nou toe maar. Ze halen wel alles uit de kast, dacht ik nog. Niet wetende dat die 4wd echt keiharde noodzaak was. De weg was vol hobbels en haarspeldbochten, onmogelijk veel stijgen en dalen…Als je wagenziek bent, dan was dit geen prettig ritje voor je. Maar de hemel zij dank…dat ben ik niet (meer). En ik heb het vandaag al vaker gezegd maar oh oh oh wat is het landschap onderweg hier toch weergaloos. Indrukwekkend. Bijzonder. Mooi. Fantastisch. Geen bijvoeglijk naamwoord doet recht aan de verborgen landschappen die we hier achter de bergen treffen. Ik vind mezelf bijna irritant worden als ik steeds vraag te stoppen voor een foto. Eenmaal bij de lodge aangekomen val je van de ene verbazing in de andere. Fiona en ik weten gewoon geen woord uit te brengen. Wat een verborgen schat. We krijgen wederom een lading aan snacks en thee (bier voor Fi) voorgeschoteld en ploffen met een big smile op de veranda. Wow die krijgt echt niemand meer van mijn gezicht. Ook dit is dus China!!! Na ons thee uurtje gaan we nog op pad. Wumu in. Nog meer bijzondere ontmoetingen. De eigenaar van de lodge laat ons écht Wumu zien. We mogen binnen kijken bij huishoudens, maken praatjes met bewoners (via de eigenaar want deze mensen hebben zelfs nog niet eens van Engels gehoord ben ik bang ) en genieten van weer andere uitzichten. ‘Wow’ is alles wat ik op een gegeven moment nog kan uitbrengen. Naast mijn gevoelens voor de Chinese Muur komt Wumu toch ook echt op een tweede plek als het gaat om mooiste plekjes binnen China. We eten daarna in de lodge, drinken nog een wijntje en een biertje en ploffen daarna in een heerlijk bed met een nog lekkerder matras…Am I dreaming today?
De volgende dag begon zonnig bij de lodge en we genoten van een heerlijk ontbijt met uitzicht op de Yangtze en croissants (what a treat). Wat is het hier toch een fantastische plek. Rustig en zo authentiek. Ver weg van de drukte van China. De tijd heeft hier stil gestaan. Ik wil hier graag nog langer blijven. Maar ja duty calls. In de avond wacht er een vlucht naar Xishuanbanna en neem ik afscheid van mijn Engelse collega die via Guangzhou naar huis vliegt, ook die avond. We reizen samen via de Tiger Leaping Gorge terug naar Lijiang. Dit moest gebeuren door de Yangtze over te steken door middel van een mini-veerpontje. Helaas werd het onderweg beduidend minder weer, zeg maar gerust koud, en dus was het nog maar de vraag of dit plaats kon vinden. Ik hoopte toch echt van wel. De Ruben Terlou in mij werd wakker namelijk haha. (Ruben Terlou is degene die de documentaire: Langs de Oevers van de Yangtze maakte). Eenmaal aangekomen bij de oevers van de Yangtze was er niemand bij het pontje. En wat doe je dan? Juist. Je gaat naar het huis van de kapitein. Trommelt ‘m op en off we go! Daar ging ik dan…varend op de Yangtze! Geluksmomentje!
Eenmaal overgestoken vond ik er weinig spannends meer aan haha. De Tiger Leaping Gorge vond ik weinig boeiend. Had nog niet zoveel westerse toeristen gezien tijdens mijn hele reis. Wel even de accommodaties hier bekeken, de foto’s geklikt en op naar de luchthaven, wat nog goed twee uur rijden was. En waar de uitzichten minder spectaculair en tijd voort kabbelt…dan begin ik te knikkebollen. Het meest van de tijd heb ik dus geslapen. Op de luchthaven is het tijd voor het afscheid van Fiona. Heel jammer want we hebben een superleuke tijd gehad samen. Al na onze heenvlucht bleek dat we dezelfde humor hadden en ondanks mijn gebrekkige Engels (oh yes dear…naast een native speaker kom ik er echt maar bekaaid vanaf) lukte het ons toch om goede gesprekken te hebben ;-) Ik pak de reis verder alleen op (althans samen met Nelly van de lokale agent). Dat is wel weer even een andere modus. Bij hotelinspecties hadden Fiona en ik onze taakverdeling. Zij maakte de notities en ik de foto’s. Beiden stelden vragen. Nu moet ik het allemaal alleen doen. Maar goed. Dat gaat normaal ook goed dus nu vast ook.
Naar Xishuanbanna vlieg ik alleen omdat Nelly haar vluchten pas later geboekt zijn. Grappig fenomeen weer om de enige Westerse op een vliegveld te zijn. Ik sluit aan in de rij bij de gate en wordt van alle kanten bekeken en al gauw komen de telefoons tevoorschijn en kan ik maar beter lachen voordat ik chagerijnig vereeuwigd wordt. Hele verhalen in het Chinees worden tegen me aangehouden en ik praat maar in het Nederlands terug. Hahaha.
Eenmaal aangekomen in Xishuanbanna valt de warmte als een warme deken over me heen. Wat heerlijk. Ook al is het donker, ik kan zelfs wat palmbomen ontdekken. Aaaaah, zouden mijn korte broeken dan toch nog van pas komen hier…de afstand naar het hotel is ook maar kort, slechts 15 minuten. Dit komt, zo zegt de gids, omdat het een kleine stad is met slechts 100.000 inwoners. Ik bedoel maar…
Het hotel vind ik eigenlijk meteen al helemaal niks dus dat worden weer wat hotelinspecties morgen ben ik bang. Maar goed. De wekker at alweer vroeg morgen dus ik strompel naar de kamer, werk mijn dagverslagen uit, doe mijn whatsapp ronde en ga slapen.
De volgende morgen gaat om half 7 de wekker want vandaag staat er een hike op het programma door het regenwoud. Kom maar op. Het is maar goed dat ik van tevoren niet wist hoe de route zou zijn. Ik wist alleen dat het 10km lopen was en dus door het regenwoud. Wat ik mij echter niet had gerealiseerd was dat het om en nabij de 30 graden zou zijn en nou niet bepaald Hollands plat ging zijn. Het werd dus klimmen en klauteren, bamboe en ander groens ontwijken over niet erg strak geasfalteerde wegen, zeg maar. Goedemorgen wat was dat pittig. Ik had me voor de gelegenheid ook bijzonder luchtig gekleed. Geheel in het zwart. Een lange broek was aangeraden maar wat ik bij me had aan lange broeken is spijker of leatherlook. Niet echt jungle-material. Dus koos ik voor mijn zwarte luchtige India-harem-broek. Als topje had ik de keuze uit wit of zwart en dus ging ik maar voor zwart. Als enige westerse in dit gebied val ik toch al op. Zwart is safe maar vangt dus enorm veel hitte. In het begin had ik nog energie voor 10 maar al gauw werd het echt zwaar en kroop het zweet waar het niet gaan kan. Omdat Nelly en de gids flink vooruit liepen was ik min of meer alleen. Alleen met niks anders dan de oerwoudgeluiden en mijn gedachten. En als je alleen bent, dan gaan je gedachten alle kanten op. Althans die van mij… Op een gegeven moment merkte ik dat ik weer in het verleden aan het denken was en verlangde naar een paar km zonder stijgen en dalen. Dat was een mooi moment. Ik realiseerde me dat ik op deze manier letterlijk en figuurlijk geen stap verder kom. Ik stond stil en keek links naar de jungle en rechts naar het uitzicht en bedacht me hoeveel mensen graag deze trekking zouden willen lopen maar simpelweg de keuze niet hebben omdat ze het niet (meer) kunnen. En ondanks dat het zweet op mijn voorhoofd stond en het minstens 30 graden was, was dat voor mij een kippenvel moment. Ik ben hier. Ik ben gezond en gelukkig. In het Chinese regenwoud. Ik heb de keuze om te kiezen hoe ik denk en hoe ik dit aanpak. Ik deed mijn camera in mijn tas en besloot de rest van de tijd te genieten en bewust te zijn van alles wat ik nu meemaak en te kijken naar de toekomst. De rest van de 10km was toen toch een stuk makkelijker.
Daarna was het tijd voor lunch. En wat trok ik toch weer veel bekijks in de Chinese vreetschuur die we voor de gelegenheid bezochten. Normaal gesproken vind ik dat niet heel erg en lach ik naar alles en iedereen maar ik zag er gewoonweg niet charmant genoeg uit, had totaal geen energie meer en mijn eten werd voor me besteld zonder dat ik ook maar enige inbreng had. Kortom; ik was niet heel gezellig haha. Gelukkig klaarde mijn humeur op toen we naar een soort lokale markt gingen die er alleen is vanwege het nieuw jaarsfeest van de Dai. Nou komt u maar. Dat is leuk..een beetje over een marktje lopen, mensen fotograferen en filmen en genieten. Dat klopt ook grotendeels alleen was het inmiddels 35 graden en zó druk dat het niet grappig meer was. Uiteindelijk zijn we richting de Mekong gelopen (die ik nog een keer ga zien dit jaar…) en hebben we daar nog een Dragonboat Race gezien voordat we terug liepen naar de auto voor de nodige verkoeling. Nog een hoogtepunt lag voor me in het verschiet toen we naar het platteland gingen. De Dai dorpjes bezoeken. Met hun typische houten huizen op palen waarbij er onder gewerkt wordt en boven geleefd. Allemaal heel primitief maar met de modernste televisies en computers in huis. Onze gids legde ook uit dat dit een heel bewuste keuze van leven is en dat de mensen zo echt heel gelukkig zijn. Erg mooi om te zien. Nog mooier was om te merken hoe gastvrij de Dai zijn. Werkelijk in ieder huis wat we langsliepen werden we uitgenodigd. Ze lieten ons hun huis zien en we moesten vooral meteen gaan zitten en kregen van alles voorgeschoteld. Met angst en beven voor mijn maag heb ik één en ander gegeten en geproefd..je wilt niet ondankbaar zijn tenslotte. Maar moet je zien die mensen laten gewoon wildvreemden in hun huis, ik zou het me niet kunnen indenken. Daarom vind ik het hier zo mooi om te zien en natuurlijk ook om te kijken hoe de mensen leven. Nog net niet onder een bos met takken maar wel in houten huizen op palen. We slenteren voor mijn gevoel uren over het dorp en het platteland en toen ik eenmaal weer in de auto zat met een volle maag en een hele ervaring rijker begon ik weer te knikkebollen. Wat was ik moe. Maar ja je bent aan het werk of niet en dus moesten er nog wat hotelinspecties gedaan worden. Mijn energie was echt op gewoon. Uiteindelijk wist ik ook wel dat het hotel waar we zelf in verbleven niet helemaal voldeed aan de Riksja-standaarden en dus moest ik echt op zoek naar wat anders. Gelukkig had ik van tevoren al wat hotels gevonden en daar gingen we naar toe. Wat het zoeken een stuk makkelijker zou moeten maken. Maar het bleek bijna onvindbaar en na 2 keer de weg te hebben gevraagd, stuurde ze ons naar het verkeerde hotel. Wel een goed en bruikbaar hotel dus dat was geluk bij een ongeluk ;-)
Verder geen bijzonderheden. Nadat we hadden gegeten mocht ik mijn bed in. En wat keek ik daar naar uit! Morgen een hele dag onderweg. Eerst vliegen naar Kunming, daar vijf uur wachten en dan door naar Zhangjiajie. Nee dames en heren…je moet er wat voor over hebben ;-)
Ni hao! Liefs uit China