Myanmar dag 6: Kyauk Me - Pyin Oo Lwin - Mandalay

Dag 6 met de trein van Kyauk Me naar Pyin Oo Lwin en vandaar naar Mandalay
Jeeeeej! Vandaag geen wekker. We kunnen heerlijk uitslapen. Wat we dan ook doen totdat we ontdekken dat het bijna half negen is en we toch echt moeten ontbijten. Het buffet sluit om negen uur. Snel trek ik een jurkje aan, doe mijn haar in een knot en sprint (zo goed en zo kwaad als dat gaat in mijn conditie) naar beneden waar ik die gids weer tegen het lijf loop. Grrrrr. “You okay?” zegt ie...Yes I am okay, brom ik. Op de vroege morgen heb ik echt geen zin in zijn blije gepraat en magic tricks. En als ie nog één keer begint over dat het mijn eigen schuld is, dan sta ik niet voor mijn grote mond in. Vakantie of geen vakantie. Het ontbijtbuffet was al zo goed als leeg en ik schraap wat restjes noodles bij elkaar en pak een droog plakje Chinese cake. Verder ben ik blij dat mijn voet goed ingetaped zit, ik redelijk kan lopen en heb heel veel zin in de treinreis. Dat moet weer een bijzonder avontuur gaan worden.

Gauw pakken we boven de laatste spullen in, slepen alles mee naar beneden en pakken een tuktuk naar het station waar iemand onze kaarten koopt. We zitten upperclass op stoel a2 en b2. Klinkt goed en decadent he? Is in de praktijk niet meer dan een zachte stoel in plaats van een houten bankje. Voor een treinreis van zo’n zes uur geen overbodige luxe. Het station van Kyauk Me is trouwens niet meer dan een grote verhoogde stoep met een overkappinkje links en een ticketoffice rechts. Opeens horen we een luide toeter en wordt er op de bel geslagen. De trein is onderweg! Bij de spoorwegovergang staat een mannetje met een groene vlag die de machinist van de trein aangeeft dat hij door mag rijden en binnen vijf minuten staat de trein voor onze neus. Ik zag een upperclass coupe aan het begin en denk, ooh wij moeten daarheen. Het opstapje de trein in, is niet zo heel handig met koffers maar een vriendelijke Austraal ofzo, hielp ons een flink handje. Ik ging op zoek naar onze plekken die al bezet bleken te zijn door een Nederlands stel wat onderdeel uitmaakte van een groepsreis (ooooh jahoor...daar zijn ze weer..:)). De reisleider van deze groep was een arrogante kwal in Birmese rok die mij er van verzekerde dat ik toch echt niet daar zat en ergens anders maar moest zoeken. Uiteindelijk klopte dit ook maar de toon en de manier waarop hij dit zei vond ik bijzonder onvriendelijk. Gelukkig werd ik daarna goed geholpen door de Myanmarnezen (ja hoe noem je ze nou Birma/Burma is de oude naam...dus Birmezen zijn het toch eigenlijk niet meer?) en konden we als gevolg daarvan weer met onze koffers naar een andere upperclass coupe slepen. Ach jaaaaa. Je maakt nog eens wat mee. En in deze andere coupe zat ook al iemand op mijn plek. Gaat lekker. Uiteindelijk was deze jongen zo lief om ergens anders te gaan zitten en kon ik uiteindelijk toch op mijn A2 stoeltje plaats nemen. Het zweet stond op mijn rug maar goed...we gingen lekker op pad en de komende zes uur hoefde ik alleen maar te zitten en uit het raam te kijken...Heerlijk!

En wat zie je dan zoal onderweg?
Ik zal vast beginnen met het feit dat het zo’n bijzondere ervaring is en zó speciaal om mee te maken. Ik had het voor geen goud willen missen. En waarom?

Stel je een superoude trein voor die met een slakkengangetje over het spoor hobbelt. En dan letterlijk hobbelt want je vloog soms een halve meter de lucht in ;-) Neeeee niet overdreven! De trein rijdt dwars door dorpjes met zelfgebouwde/gefabriceerde huisjes met golfplaten daken, landerijen en soms rijstvelden met één enkel huisje. Kinderen rennen naar buiten zodra ze de trein horen om te zwaaien. Mensen staan zich te wassen bij de waterput. Dorpsbewoners lopen met manden voedsel op hun hoofd...Het is een plaatje om te mogen aanschouwen. Zo mooi. Met een glimlach op mijn gezicht blijf ik maar zwaaien uit mijn raampje! Ergens halverwege de rit passeren we ook het Gokteik Viaduct. Een gigantisch viaduct met een nog gigantischere diepe afgrond en heel oud, uit 1901. Het is de op twee na hoogste treinbrug ter wereld. Jaja. Dat jullie het even weten. Anyays..We zien hem al van verre liggen en houden de camera’s gereed. Moeders ligt uit de deuropening (ja echt...) en ik hang uit het raam met mijn Go Pro. Don’t worry ik zat op mijn stoel, arm uit het raam en een koordje aan de Go Pro. Het leverde een prachtig filmpje op...zie facebook en anders op verzoek te verkrijgen ;-) Na het viaduct stoppen we nog een paar keer bij karakteristieke mini stationnetjes en houden we de klok goed in de gaten. Omdat we het Birmees/Myanmarnees niet kunnen lezen, lezen we in de reisbescheiden dat we rond vier uur in Pyin Oo Lwin moeten aankomen. Dat is het bijna dus we kijken goed om ons heen. Andere toeristen bleken hier ook uit te moeten dus we houden het allemaal scherp in het vizier. Als we rond kwart over vier bij een dorpje aankomen zien we op een bordje Pyin Oo Lwin staan...ja! Dan moeten we er hier uit zeker? We checken het nog even met de Birmezen/Myanmarnezen en het blijkt te kloppen. In mijn gedachte moeten we vanuit Pyin Oo Lwin zelf vervoer regelen richting Mandalay, onze eindbestemming van vandaag. Dus al zoekende naar een taxi lopen we het stationnetje uit. Toen kwam er opeens, uit het niets, een mannetje opduiken met onze namen op een bordje geschreven. Hee dat is fijn! We hoeven niet te leuren en te onderhandelen na zo’n toch wel lange maar prachtige rit. Ondertussen gaat het ook nog eens gieten van de regen dus wij vinden het gezegend. Onze eerste Myanmarse regenbui vanuit een verrassend geregelde transfer. Heerlijk. Sit back and relax zeg maar. Ik waag nog een poging om te vragen hoe lang de rit ongeveer duurt maar dat blijkt een mission impossible. De beste man spreekt geen Engels. We laten ons maar weer verrassen.
Na anderhalf uur komen we aan in ons guesthouse waarvan de receptie/ontvangstruimte veel verwachtingen schept en de kamer dan wat sfeerloos is. Aan het personeel ligt het niet. Wederom schattige en dienstbare mensen. Je zou ze zo mee naar huis willen nemen. Aaaah dat dat maar altijd zo mag blijven in Myanmar!

Inmiddels doet mijn enkel wat zeer en is mijn voet echt gigantisch dik en dat versterkt de pijn. Ik heb dit eerder zo erg gehad tijdens een vakantie op Kreta maar nu in combinatie met die wond voelt het niet helemaal lekker. Er zit ook zo’n groot verschil tussen mijn linkervoet (met de wond) en mijn rechter voet. Kortom...mijn linkerbeen houdt gigantisch veel vocht vast. Met angst en beven knip ik het verband eraf en ga ik douchen. Ik sta echt te trillen op mijn benen en het huilen staat me nader dan het lachen. Au wat doet dit zeer. Ik probeer het zelf schoon te maken maar het kijken naar de wond alleen al doet mijn handen trillen. Ja ik vind zulke dingen vreselijk om te zien. Mezelf injecteren, naalden etc. Geen probleem. Maar open wonden....brrrr! We besluiten dat het wellicht beter is om de wond wat zuurstof te geven en ik ga dus slapen zonder tape of pleister wat betekend dat ik geen laken over me heen doe en op één kant moet blijven liggen.

Denk aan me! Trusten