Myanmar dag 7: The Road in Mandalay & U-Beinbridge

Het lukt wonderbaarlijk genoeg om in slaap te vallen alleen wordt ik de volgende dag met nog even veel pijn wakker. Ik besluit dat ik toch weer naar een dokter wil maar dit keer een goede, die bovendien Engels kan. Daarom schakel ik de hulp in van onze lokale agent en bel, via het hotel, het alarmnummer van hun kantoor. Binnen een half uur staat er een gids en chauffeur voor ons guesthouse en gaan we op pad naar een kliniek. Hier wordt Engels gesproken, moet ik papieren invullen en lig ik vervolgens gezellig naast een monnik op, wederom, een soort aanrecht. Oh jongens, ik vind dit toch zo grappig. Wij doen moeilijk over medische dossiers en ik lig hier naast een half naakte monnik op een behandeltafel. Ik besluit overigens niet te gaan liggen, ik wil in gesprek blijven over wat er precies gebeurd en wat ze doen. Men smeert antibiotica op de wond en verbind het vervolgens weer. Daarnaast krijg ik weer pillen mee met een hele uitleg wanneer ik ze moet nemen en waar voor. Ook moet ik veel vitamines nemen en zo min mogelijk lopen. Haha. Grapje zeker. Hoe meer ik loop, hoe minder last ik heb. Met name van de zwelling. Voor de wond is dat een ander verhaal. Ik vraag hoe lang de zwelling nog aanhoudt...ook daar geeft ze een onbevredigend antwoord op..10 dagen. Sinds lange tijd weet ik dat het belangrijk is om te weten dat je een keuze hebt, hoe je met een situatie omgaat. Lange tijd heb ik verkeerde keuzes gemaakt en nu besluit ik te kiezen voor wat voor mij juist is. Loslaten. Ik kan niets aan deze situatie veranderen en ga er het beste van maken. Er is even tijd voor nodig en daarom kiezen we ervoor om in de middag op pad te gaan en nog even een paar uur te rusten op de hotelkamer zodat ik opgeladen en strak van de pillen op pad kan.
Dit is gelukkig met dezelfde gids en chauffeur dus bij elk trappetje, beklimming of tempel die we bezoeken houdt de gids mijn manke pootje goed in de gaten. Ook lukt het mij weer om het genieten weer op te pakken. Ik zie zoveel moois om me heen. Het is zo anders daar...zo bijzonder dat er momenten voorbij komen dat ik mijn wond niet eens voel. Tsja. Dat doet reizen met je. Of ik aan naar huis gaan heb gedacht? Ja nu ik het er over heb, denk ik er aan. En ik zie mezelf al zitten, op mijn bank met het pootje omhoog en alleen maar zelfmedelijden hebben. Nee hoor, laat mij maar pagodes, bruggen, tempels en minderheden bezoeken. Voor je het weet is die wond weer dicht...(als ik mijn vaders doorbloeding niet heb geerfd :p)

Wat hebben we vandaag allemaal gezien?
Ons guesthouse ligt in Mandalay. Jullie misschien ook wel bekend van het nummer Road to Mandalay van Robbie Williams. Ik herinnerde het voornamelijk als een liedje van een ex van mij en mij maar nu ik beter naar de tekst luister en de diepere betekenis ervan begrijp, is hij ineens van toepassing op mijn zomer. Jahoor. Weer kippenvel momentje bij het luisteren van het nummer. Okee. Ik dwaal weer af. Heb je ‘m door? Haha sorry. Ik schrijf dit soort dingen ook een beetje voor mezelf om me later dit soort momenten ook te kunnen herinneren. Vind ik leuk. En mooi.
Maar terug naar onze middag. We rijden van Mandalay naar Sagaing wat aan de andere kant van de Ayeyarwaddy Rivier ligt (nee vraag me niet naar de uitspraak...). Voordat we deze kant op gaan, bezoeken we eerst een bladgoud-fabriekje. Hier slaan ze goud plat (letterlijk...gebeurd met een zware hamer) wat vervolgens op de Boeddha’s en de stupa’s wordt geplakt. Bizar hoe fysiek zwaar werk dat is en hoe men dit bedacht heeft. Overigens is er nu een soort regel...je mag per persoon maar een half uur slaan/hameren. Een half uur!!! Ik zou na vijf minuten al als een hijgend paard naar adem snakken. Maar misschien ben ik gewoon niets gewend. In ieder geval neem ik mijn petje(tiroler hoedje) af voor deze mannen. Daarna rijden we door naar een tempel waar de verering van Boeddha op een bijzondere manier plaats vind. De mannen plakken sinds jaar en dag bladgoud op de Boeddha en de vrouwen mogen van een afstandje toekijken maar niet dichtbij komen, laat staan bladgoud plakken. Omdat dit dus al jaren gebeurd, had je vroeger een slanke Boeddha en nu een bolle Boeddha. Om iedereen overigens in de gelegenheid te stellen om te bidden bij Boeddha en dat niet massaal aan de ‘voorkant’ van Boeddha kan, zijn er aan de achterkant en de zijkanten televisies opgehangen waarop constant een foto van Boeddha te zien is. Mensen zitten dus ook te bidden bij een televisiescherm met Boeddha. Ik blijf me verbazen. In en om de Boeddha vind je een hele markt waar je van alles kunt kopen om te doneren aan Boeddha. Fruit, bloemen, drinken...alles. Ook kun je prullaria met de afbeelding van Boeddha voor op de schoorsteenmantel kopen. Hmm dat klonk een beetje denigrerend. Zo bedoel ik het in ieder geval niet maar het riekt bijna naar commercie al weet ik dat mensen hier, op dit moment, zeker nog niet zo zijn. Al hoewel...moeders koopt aan het eind van de tocht over deze markt nog een soort boodschappentas die je hier veel ziet. Ze moet flink onderhandelen van mij, doet dit niet en betaald uiteindelijk 4000 kyat. (nog geen 3 euro) voor een custom made boodschappen tasje. Ook hier moet ik mijn woorden weer terug nemen...waarom nou onderhandelen over zo weinig geld. Je maakt mensen er blij mee en jij bent blij met de tas. Ik leer mezelf goed kennen ;-)

Vervolgens steken we de rivier over (waar overigens geld voor betaald moet worden...kun je het je voorstellen...elke keer als je de Erasmusbrug over zou steken, dat je dan geld moet betalen?) en rijden we naar Sagaing. Een stad tegenover Mandalay waar heel veel stupa’s en pagodes staan. We bezoeken er een paar waarbij het uitzicht prachtig is en waarvan de kleuren en versiersels erg fotogeniek zijn. Onze gids verteld ook nog meer over Aung San Suu Kyi, die veel Birmezen ‘our mother’ noemen. Ook deze gids is vol lof over haar verdiensten en vertelt ons dat ‘our mother’ op dit moment met alle leiders van de minderheden om de tafel wil zitten om de burgeroorlog, die nog steeds in het noorden gaande is, te stoppen. Aung San Suu Kyi heeft veel moeten laten om te komen waar ze nu is. Ze was vroeger leider van de partij voor vrijheid en democratie en woonde lange tijd in Engeland, waar haar man vandaan komt. Toen zij terug kwam naar Myanmar om voor haar zieke moeder te zorgen mocht zij het land niet meer uit. Ook toen haar man vervolgens kanker kreeg, mocht zij het land niet verlaten. Als ze dit zou doen, dan kwam ze er nooit meer in. Ze heeft er toen voor gekozen om in Myanmar te blijven. Let wel, zelfs een telefoontje naar Engeland mocht niet. In de ogen van de Birmezen heeft zij dus zóveel opgeofferd voor hun vrijheid dat ze het nationale persoonlijke symbool van het land is geworden. Inmiddels mag ze wel weer in en uit het land reizen, maar voor haar man is dit te laat. Die is heel lang geleden al gestorven.

Even terug naar iets luchtigers. We gaan weer door met onze tour! Na Sagaing rijden we weer door, dit keer naar Amarapura waar de bekende U-Bein-bridge te vinden is. Wie zegt u? Jawel! De U-bein-bridge. De langste teakhouten brug ter wereld. Dat wisten jullie toch wel? Nee? Ik zal er wat meer over vertellen. De U-bein brug werd in 1849 gebouwd om de stad met het platteland te verbinden in de moesson tijd. Nu staat de brug voornamelijk bekend om haar karakteristieke uiterlijk (eigenlijk niets meer dan houten palen in het water die met houten latten aan elkaar zijn verbonden) die, met name tijdens zonsondergang, prachtige plaatjes oplevert. Mits de zon schijnt natuurlijk. Wij besluiten een prauw te huren zodat we vanaf het water de brug kunnen fotograferen in plaats van de brug de zonsondergang op de gevoelige plaat te zetten. Dat kan altijd en overal nog. Die brug zie je nooit meer. En we mogen van geluk spreken, onze gids zag mensen die er nu voor de tweede keer waren omdat ze de eerste keer regen hadden. Gelukkig dat dit lot ons bespaard is gebleven. Het was geen vol zonnetje maar ook met een half zonnetje leverde het hele mooie foto’s op. Natuurlijk kun je de U-bein brug niet verlaten zonder er ook daadwerkelijk zelf op te hebben gelopen dus nadat we genoeg kiekjes hadden geschoten vanuit het water, klauterden we rustig omhoog om een stuk terug over de brug te lopen. Het is dan al donker en we vragen onze gids om ons af te zetten bij een leuk restaurantje waar kip cashew weer op het menu staat. Daarna lopen we moe maar voldaan terug naar het guesthouse waar we ontbijt regelen voor morgen (we moeten dan om 06:15 ontbijten...lekker he vakantie :p), kijken foto’s terug en ik ga weer met angst en beven douchen waarna moeders de wondverzorging doet. Dan gaan de oogjes dicht en snaveltjes toe. Nu naar dromenland en morgen naar Bagan! Waar een nieuw avontuur wacht...