Myanmar dag 8: naar Bagan

Ik typ dit bijna elke dag, en dus ook vandaag weer: vroeg uit de veren! Om 05:45 gaat de wekker weer en staan we fris en fruitig naast ons bed en een uur later worden we opgehaald om naar het busstation gebracht te worden. Ik ben heel blij dat dit geregeld is want bij aankomst op het busstation is het één grote chaos. Ik zou je absoluut niet hebben kunnen vertellen welke bus er naar Bagan rijdt. Gelukkig hebben wij daar meneer de chauffeur voor die ons met handgebaren duidelijk maakt waar we heen moeten en welke bus het is. Omdat we nog een half uur moeten wachten zet hij voor mijn invalide pootje een plastic stoeltje klaar. Vervolgens stappen we in de bus en rijden we iets na half acht weg. Onze gids vertelde me gisteren dat we rond het middaguur in Bagan zullen zijn. We hebben dus nog wel even “bussen” voor de boeg.

Intussen wordt iedereen die onderweg zijn hand opsteekt opgepikt of er worden spullen meegenomen en de bus raakt aardig vol. We zijn de enige westerlingen en trekken natuurlijk veel bekijks. Al dat gestop kost aardig wat tijd en als we Google Maps er eens bij pakken gaan we via een bijzondere omweg richting Bagan. Even gaat het door ons heen of we wel in de goede bus gezet zijn. Maar nee, vertrouwen is het sleutelwoord deze reis en dus zak ik onderuit en kijk vol bewondering naar het leven buiten. Shopjes, huisjes, hutjes, spelende kinderen...het dagelijks leven van Myanmar trekt aan me voorbij. Ik heb het vanuit de trein gezien, lopend door alle dorpen, in het vliegtuig en nu tijdens deze busrit. Nog steeds blijft het bijzonder. Voor me zit een monnik, naast me ligt moeders te snurken en achter me zit iemand met zijn telefoon muziek te luisteren. Zonder koptelefoon of oortjes. En ook ik zit er natuurlijk...met mijn blonde haren en blauwe ogen. Wat een diversiteit. Rond een uur of 12 wordt er iets door de bus geschreeuwd in het Birmees en we zien iedereen uitstappen. Wij dus ook maar en we vermoeden een lunchbreak. Maar hoe lang? Je ne sais pas! We lopen wat rond en trekken natuurlijk de aandacht...lachen en knikken naar iedereen. Het gaat vervolgens keihard regenen en we zijn blij dat we de bus weer in kunnen. We passeren weer enkele dorpjes, steden en kijken weer eens op Google Maps. Als we nou die ene weg ingaan en zo omhoog rijden...ja dan komen we in Bagan. Maar dat duurt nog wel een tijdje... En dat duurde het dus ook. Het middaguur is allang geweest en we moeten echt nog wel een stukkie. Aangezien er een bonte kakofonie (ja laat ik ook eens een duur woord gebruiken...) van muziek te horen is in de bus, doe ik ook een duit in het zakje. Ik laat de Birmezen eens kennis maken met mijn helden van vroegere tijden...de Backstreet Boys. Er wordt hier en daar vreemd gekeken maaaar ja hee...wat zij kunnen dat kan ik ook ;-) De uren verstrijken intussen, het zonnetje komt terug en steeds meer mensen verlaten de bus. Op een gegeven moment stoppen we bij een busstation en hier moeten we volgens de bus-chauffeur uitstappen. Op goed geluk dan maar. Onze koffer wordt uitgeladen en hop daar stond alweer een chauffeur klaar die ons ophaalde om naar het hotel te brengen. Een luxe hotel met een heerlijk luxe kamer. Even bijkomen en daarna op pad. We hebben sleutels voor fietsen gekregen en dus vraag ik bij de receptie waar deze zijn. De receptioniste wees ze vervolgens aan en toen bleek het om twee heren-mountainbikes te gaan. Nou zou ik als passief fietsster (ik fiets gemiddeld zo’n 7 keer per jaar waarvan 7 keer tijdens een reis) al niet gauw op een mountainbike klauteren maar in deze toestand (met de voet) al helemaal niet. Ook mams ziet het niet zitten om op een heren-mountainbike te klimmen en constant gebogen te moeten zitten dus vragen we om de e-bike. Die had onze gids van gisteren mij ook al aangeraden vanwege m’n pootje. Ik dacht dat dat dus een elektrisch aangedreven fiets zou zijn maar niets is minder waar. Het is een elektrische scooter hier in Myanmar. Gaat Bea dat weer eens proberen? Gewoon voor de leuk.

Ik kijk vluchtig naar die dingen en zie al gauw dat het alleen handremmen zijn en dat je niet hoeft te schakelen. Mooi. Laten we het maar doen dan. Onder het mom van, out of the comfortzone ga ik nu wel heel érg uit de comfortzone. En dat blijkt ook. Ik vind het doodeng. De eerste kilometers gaan absoluut niet van harte en ik ben ontzettend bang om te vallen en rijd dus ook in een slakkengangetje. Op de geasfalteerde weg durf ik iets harder en tik met angst en beven de 25 kilometer aan. Hahaha. Ik moet er nu om lachen. Ik probeer ook angstvallig om me heen te kijken en zie de eerste stupa’s en pagodes al aan de horizon verschijnen. Oh ja genieten. Ja genieten dat wil ik ook nog. “Ben je er nog Bea” hoor ik opeens van voren. “JAAAAHAAAA maar ik durf niet harder hoor!’ En zo rijd ik als een tamme hond aachter mijn mamsje aan en ga ik bevend het eerste zijweggetje in. Een grindpad met hobbels, kuilen en al dat soort ongein. Pfff ik zal blij zijn als ik dat ding aan de kant kan zetten en gewoon kan lopen. We zijn trouwens op weg naar de Shwe San Daw Pagode, daar heb je volgens de receptioniste een prachtig uitzicht met zonsondergang. Nou..dat zal ons benieuwen. Toen we daar, zonder brokken of kleerscheuren, aankwamen met onze e-bikes was het al een drukte van jewelste. Goeie genade zoveel toeristen heb ik in heel Myanmar nog niet bij elkaar gezien. Als je het vergelijkt met een Vietnam valt het enorm mee hoor maar voor Myanmarse begrippen was het echt veel. Hier en daar hoorde je Nederlands, wat Russisch gebrabbel en een hoop Engels. Ik besluit positie in te nemen voor de beste foto-plek op de één na bovenste etage van de pagode (ik noem het maar even zo...) en door mijn zichtbare verwonding die ik ook heel even goed tentoonspreid...vraagt niemand of de plek naast mij bezet is. Ik krijg veel aanspraak, mensen willen weten hoe het komt en voor je het weet was het kwart voor zes. Tijd voor zonsondergang. Helaas valt ie een beetje tegen. Er zit namelijk een wolkje voor een deel van de zon. Toch weten we wel mooie foto’s vanaf de pagode te schieten want we bevinden ons namelijk in het gouden uurtje. Voor de fotografen onder ons een wel bekend fenomeen. We lopen rondjes over de tempel en als de meeste toeristen al weer in hun groeps-reis-bus zitten en de backpackers hun etensafspraken hebben gemaakt...worden wij plotseling gesommeerd om ook weg te gaan. Logisch want in het pikkedonker kun je absoluut de afdaling naar beneden niet meer maken. Genietend en enthousiast klauteren we naar beneden en gaan we weer richting e-bikes. Oh ja. WE moeten ook nog terug op die dingen. In het donker. Grrrrr. Nou ja..let’s do this! En als een aangelijnd hondje volg ik wederom moeders die me weer veilig thuis loodst. In het hotel frissen we ons op, kijken gauw wat foto’s terug en gaan dan wat eten. En drinken. We nemen een cocktail erbij en lezen over Bagan. Het moet een adembenemende plek zijn waarvoor superlatieven het tekort doen. Nou nou dat beloofd wat. We kletsen een beetje over wat we de volgende dag dan zullen gaan doen en gaan terug naar de kamer waar mam met de foto’s aan de slag gaat, ik wat appjes verstuur en me vermaak op instagram. Het is inmiddels al veel te laat maar...goed nieuws! Morgen kunnen we uitslapen. Trusten.