Waterdorpen en Chinese woordenschat!

Zei ik vroeg op? Viel eigenlijk wel mee. Om 09:00 moesten we klaar staan en dus al ontbeten hebben. Gezien mijn vorige reis naar China, waarbij 07:00 uur klaar staan geen uitzondering was, vond ik dit dus uitslapen. ;-) De vorige avond ploften we moe maar voldaan in ons bedje en na een heerlijke nacht, voor mij onderbroken door een flinke hypo, schoven we weer aan voor wat noodles en dumplings. Ok ok én wat oreo-koekjes. Het is en blijft vakantie.

Wat gaan we vandaag doen? Vandaag hadden we gepland om eens buiten hip & hot Shanghai te gaan kijken, in één van de oude waterdorpen: Zhujiajiao. (ja ook ik heb op de uitspraak moeten oefenen…). De chauffeur die ons zou brengen, was wat later maar ik kreeg keurig een appje van de lokale agent dat ie wat later was. Niet dat ik die op tijd las want omdat 09:00 uur in de ochtend betekent dat heel Nederland nog in dromenland ligt, heb ik niet zoveel op mijn telefoon te zoeken in de ochtend. Dus ik las dat appje ook pas na terugkomst maar goed. We hadden de chauffeur gevonden en toen ik het las was ik wel verbaasd en blij. Om hoe ver die service gaat hier in China. Heerlijk. Dat maakt dat ik, als reiziger, gewoon onbezorgd kan genieten en volledig kan vertrouwen op de goede organisatie van onze lokale agent hier in China. Tot zover even een werkgerelateerd dingetje. Op dus naar Zhujiajiao!

Het is dus zogezegd een oud waterdorpje en ligt op ongeveer een uur rijden van Shanghai centrum. Toen we aankwamen rijden waren we wel wat verbaasd. Het leek alsof we in een soort van Amerikaanse sub-urb terecht kwamen. Grote huizen, riante villa's en allemaal dat soort gebouwen en woningen. Helemaal niet oud en authentiek en al helemaal geen water en kekke bruggetjes. Hmm. Maar goed, China zou China niet zijn als je je niet moet laten verrassen en dus reden we een bochtje om en daar waren de gigantische toegangspoorten tot de 'ancient-watervillage'. De chauffeur zette ons af bij de ingang en ik sprak met hem een tijd af, in mijn beste Chinees, waarop we terug bij deze ingang zouden zijn en weg was ie. Toch ietwat verbouwereerd stapten we de poorten binnen en vroegen ons af…wat nu? Kunnen we zomaar doorlopen? Er was een soort ticketcounter. Kunnen we een boottochtje maken? En als we dat dan doen, hoe moeten we dat dan regelen…waar gaan we dan heen? Zien we dan het mooiste? Ik wist ook meteen, in mijn beste Chinees kom ik hier niet uit. Dit gaan we nooit te weten komen. Dus even schakelen en handelen naar de situatie…dan maar een kaart kopen bij de ticket counter waar je, zo begreep ik wel, negen highlights van het stadje naar binnen mocht voor ongeveer acht euro per persoon. En hier zat ook de door ons gewilde boottrip bij. Daarna waren helaas de communicatieproblemen nog niet voorbij want we wilden eerst een boottocht doen. Wederom ging ik gewapend met mijn uitgebreide woordenschat van het Mandarijn, vier hele woorden, én mijn blonde haren en lieflijke glimlach elke beschikbare Chinees af met de woorden: Ni Hao: boat?

Waar dit in de meeste regionen in China tot een massale hulptroepentocht leid, was het hier meer een verschrikte toestand. "Oe nee die buitenlander wil ik niet helpen; dat is eng." Hmm. Vreemd. Maar goed uiteindelijk zaten we op 't bootje, lukte het allemaal wel maar het had wat voeten in aarde. Je moet je er voor open stellen he…;-) Gaat nou eenmaal wat moeizamer als je elkaars taal niet spreekt. We vaarden/voeren daarna in vijf minuten naar de overkant van een soort van meertje en moesten lachen om hoeveel moeite we hiervoor hadden gedaan. Vervolgens gingen we op weg naar één of andere tempel gelegen in het waterdorpje. Wat overigens wel echt heel karakteristiek aan deed, met bruggetjes en lampionnetjes. Me like it!
De tempel was fotogeniek en er was een ceremonie aan de gang. Altijd leuk om te zien. De monniken verzamelden zich vanuit wat hoeken en gaten, deden hun okergele gewaden aan en begonnen aan hun gezang/gebed. Dan heb je me hoor. Ik kan me daar in verliezen. Zo fascinerend. Terwijl het zweet me van alle kanten uitbrak, niet omdat die monniken nou zo sexy zijn, maar vanwege de extreme hitte. Ik had gekozen voor een zwart nepleren rokje wat bij 35 graden juist warmte aantrok in plaats van afstoot. Stel je dus voor: een zwetende Bea tussen de monniken. Ik bedoel maar. Ik koos dus halverwege het hazenpad en liep een stukje verder de tempel in. Vanwege de fotogeniekheid, is geen woord maar weet even geen andere omschrijving, bleven we aardig lang plakken (letterlijk en figuurlijk in mijn geval) in de tempel voordat we het dorpje weer verder inslenterde. De drukte van Shanghai waren we echt even kwijt en het voelde zo relaxed aan. Ook omdat we bijna vier uur de tijd hadden om hier doorheen te dwalen en leuke plaatjes te schieten. En door de toegangskaart hadden we ook min of meer een doel voor ogen. Wat tempels bekijken. Toch voelden we ons ook tot allerlei steegjes aangetrokken en bevonden we onszelf ineens tussen kokende vrouwtjes aan het water. Tijd voor een selfie, dacht ik. En omdat mijn telefoon al zo oud is als de weg naar Rome en moeders een spliksplinter nieuwe heeft, worden de selfies gewoon beter met die van haar. Waar wil je heen met je verhaal B? Nou, naar het feit dat moeders dus ineens haar telefoon niet meer kon vinden. Niet in haar ene tas en ook niet in haar andere. Ik had een beetje een deja vu momentje naar vorig jaar zeg maar. Gelukkig weten we nu wel dat, als je je telefoon ergens veilig kan laten liggen, dat dat in een tempel is. Moeders had een goed karma. En broer Peter was voor niks uit bed gebeld. Eind goed, al goed. Goed gemutst gingen we weer terug naar het bewuste steegje en plekje aan het water en maakten we alsnog de selfie.

De zon begon inmiddels ook behoorlijk op mijn bolletje te branden, man man wat was het heet. We goten een cola'tje naar binnen en liepen verder. Nog steeds heerlijk rustig, af en toe een verdwaalde Chinese toerist…wat gezellige oude dametjes en veel buitenleven. En dat in zo'n hypermoderne sub-urb achtige wijk. Ik snapte het contrast gewoon echt niet. En nu nog steeds niet trouwens. Maar goed, het was superleuk en fotogeniek. Nadat we een beetje verdwaald waren en heel ergens anders uit kwamen dan de ingang van het dorpje, liepen we met dank aan Googlemaps de chauffeur weer tegen het lijf. Die bracht ons weer naar het hotel in Shanghai, zodat wij door konden naar ons volgende project van die dag: de Shanghai Tower. De op één na hoogste toren ter wereld. In Dubai staat de hoogste. De weg er naar toe is al een attractie op zich. Van de Bund gingen we naar de speciaal aangelegde 'sightseeing-tunnel'. Een ware Chinese attractie. We verwachtten een tunnel vol kitscherige katjes en onderzeese tentoonstellingen maar we kregen een spectaculaire (ahum) monorail met een lichtshow. En dat onder de Huangpu River. Op en top Chinees. Echt hilarisch. Vervolgens liepen we een pleintje op wat volledig gewijd is aan een Disney Store waar je ook uitzicht hebt op de beroemde 'bollentoren' (Shanghai Pearl Tv Tower) en waar je dus Mickey Mouse samen met die toren kunt fotograferen. Het moet niet gekker worden. Daar weer na kreeg je Las Vegas taferelen waarbij alle straten verbonden worden door voetgangers-viaducten en waar je dus viaduct op en viaduct af moet gaan. We wisten niet helemaal of we goed liepen maar die Shanghai Tower is niet te missen dus we liepen min of meer ons neus achterna. Man man man wat een wijk. De chique zakenlui liepen om ons heen en de Gucci-stores waren fel verlicht. Maar ons doel was in zicht: de toren!

Deze 632 meter hoge toren heeft 126 verdiepingen boven de grond en vijf verdiepingen onder de grond. Het observation deck is op verdieping 118 en een megasnelle lift bracht ons in 54 seconde naar deze verdieping. We gingen speciaal zo laat zodat we Shanghai bij dag en avond konden fotograferen. En ik moet zeggen, het uitzicht was niet alleen spectaculair maar onze foto's ook. Weer even een geniet-momentje. Tussen het foto-schieten door, liet ik mijn gedachten heerlijk wegdwalen met uitzicht op de immense stad voor me. En nadat moeders de foto van haar leven had gemaakt, daalden we af naar de foodcourt beneden en besloten we om mijn hongerige diabetes maagje eens te vullen. We besloten wederom onze Chinese vocabulair weer eens aan te spreken en bij een gezellige Chinese toko wat te bestellen. We gingen een pannetje delen en we besloten wat spicy er overheen te laten gieten. Dat heb ik geweten. Ik sprintte vervolgens naar de overkant van de foodcourt voor een blikje cola light. (Dat hebben ze niet overal in China dus ik let altijd scherp op de koelkastvitrines)

Anyway. Vol energie gingen we nog even naar de waterkant om de Bund vast te leggen en daarna om de ondergrondse monorail te pakken richting het hotel. Natuurlijk bereikten we ons heerlijke bedje niet voordat we nog een laatste shoot hielden aan de Bund. Morgen vertrekken we immers richting Tongli dus dit was onze laatste kans voor het perfecte plaatje. Met iets minder geduld dan gisteren en een wal onder onze ogen extra is het perfecte plaatje toch nog gelukt (helaas wel met lens-flare) maar konden we wel met een gerust hart richting bed.