Dag 6: reizen, reizen: van Hangzhou naar Beijing

Treinreis Hangzhou - Beijing

De volgende ochtend ging om zes uur de wekker weer. Het was alweer de hoogste tijd om Hangzhou te verlaten. Nou ja, de hoogste tijd…als het aan mij had gelegen was ik hier nog wel een nachtje langer gebleven om deze gezellige stad nog meer te ontdekken. Maar de reis-duty calls en dus staan we om zes uur naast ons bed om de tas weer in te pakken en op pad te gaan. Om zeven uur laadde de chauffeur onze koffers in zijn auto en keken we nog een laatste maal Hangzhou in, voordat we aankwamen op het immense treinstation. Alsof je op een internationale luchthaven bent, zo gaat het er hier aan toe. Een geoliede machine waar alles nauwgezet geregeld is. Boetiekjes en 'gates' op de begane grond waar je aankomt na een paspoortcontrole (ja zo gaat het echt) en op de bovenverdieping eettentjes. Inmiddels vervloek ik de onpraktische kant van mijn loodzware en niet comfortabele backpack die ik op deze momenten langer dan mij lief is, op mijn rug moet zeulen. Ja zeulen. Ik ga voortaan weer gewoon met mijn blauwe palmboom-koffer op reis. Die heeft vier wieltjes. En ik laat zeven boeken thuis. Maar dat terzijde. Doordat we in alle vroegte zijn vertrokken uit het hotel, hebben we nog niet ontbeten. WE zoeken boven een restaurantje op en kijken uit op de hal beneden ons. Pas vanaf boven zien we hoe groots dit complex is en hoeveel mensen er daadwerkelijk lopen. Een grote niet te missen drukte. Een kodak-momentje. Bijna indrukwekkend te noemen. Na het ontbijtje gaan de pakezels naar beneden waar het sein 'op groen' stond en we richting gate en dus ook richting spoor kunnen. De trein stond er al en als volleerde Chinese treinreizigers stappen we in, dumpen onze bagage in de bagage rekken en gaan zitten. De treinreis duurt ongeveer vijf a zes uur en onderweg vermaken we ons door naar buiten te kijken, een boekje te lezen, muziek te luisteren en onze medereizigers te observeren. De één zit heel de tijd te eten…de maaltijden varieren van noodles tot échte kippenpoten (jawel jawel echt de poten van een kip en dus niet dat gekluif van ons) en de vader en zoon naast mij zeggen heel de reis niets tegen elkaar. Gelukkig is een treinreis in China nooit stil en naast de aankondigingen van de volgende stations gaat deze treinreis ook weer gepaard met smak geluiden, boeren, gerinkel van telefoons, luid gesnurk maar gelukkig ook gezellig geklets. We maken wat selfies waar onze achterburen ook graag op willen…en wij willen hen erop dus dat komt mooi uit.

Rond een uur of drie horen we BeijingNan voorbij komen, hee daar moeten we eruit. Ik ga gauw nog even naar de wc en dat bleek later een goede beslissing te zijn geweest. De aankomst op het hypermoderne station was niet helemaal vlekkeloos…de chauffeur stond er namelijk niet. Dus ik bellen met de lokale agent en even later kwam er een vrolijke snuiter op ons afgelopen met 'Barbara Pors' op een briefje geklad. Gelijk kreeg ik een telefoon in mijn handen geduwd en bevestigde ik aan de vrouw die ik daarvoor ook had gesproken dat ik onze chauffeur gevonden had. Toch netjes. De vrolijke snuiter die lachte en grinnikte maar naar ons en probeerde in zijn beste Chinees dingen aan ons uit te leggen. We snapten er helemaal niks van en dus pakte hij pen en papier erbij. Oooh hij gaat het in het Engels opschrijven, dachten we. Nee hoor. In het Chinees. Verstaan we niet meneer! Dus pakte hij zijn telefoon. Aaaah nu komt hij met een vertaalapp, dachten we. Nee fonetisch Chinees. Kunnen we nog geen chocola van maken meneer. Uiteindelijk ging hij dan toch maar rijden. En dat was maar goed ook want parkeergarages in Beijing zijn geen plekken om bij 35 graden te willen zijn. We zaten weg te zweten. We waren de parkeergarage nog niet uit of hij had één van zijn telefoons al tegen zijn oren geplakt en begon een verhitte discussie. Ondertussen kwam hij de helling van de parkeergarage niet eens op omdat hij vergat te schakelen. Mannen kunnen ook geen twee dingen tegelijk (A)… Nou goed, toen hij eenmaal door had dat schakelen noodzakelijk was, reed de auto de garage uit om vervolgens op een doodlopende supersmalle parkeerplaats iedereen van de sokken te rijden en er aan het eind van de parkeerplaats achter te komen dat hij er niet meer uit kon op deze manier. Alleen door achteruit te rijden. In een hele smalle ruimte. Credits voor de snuiter…hij deed het toch maar even. Met parkeersensoren. Dat wel.

We gingen eindelijk op weg op de welbekende Beijing vijf baans wegen. Je mag er best wat gas geven maar door zijn vurige heetgebakerde ruzie? Aan de telefoon was hij er niet helemaal bij en reed hij nog geen 50 op deze weg. Getoeter om ons heen en links en rechts scheurden de auto's voorbij. Ondertussen hadden wij de grootste lol en zaten we hardop te denken waar en met wie hij nou zo'n discussie had. Het duurde maar en het duurde maar en daarbij kwamen we onfortuinlijk vast te staan in de Beijing trafficjams. Dus toen we na een kwartier geen meter opschoten, besloten we onze boeken er maar weer bij te pakken en een boek te gaan lezen. Met op de achtergrond wat Chinese top 40 (love love love it) en de ruzie makende snuiter. Toen hij eindelijk klaar was met bellen adviseerden we hem maar even langs een bloemenkraam te rijden…hij had duidelijk wat goed te maken ;-) Dit alles in het NL dus hij verstond er niks van. (Bea/Anna humor)

Toen was ons leed nog niet geleden en kon hij het rijden in de hutong-wijk ook maar nauwelijks aan. Hij wist de weg niet en leek niet echt van plan het te gaan proberen in die hele smalle straatjes. Omdat wij hem totaal niet begrepen, bleven we lekker zitten totdat hij het hachelijke avontuur aan ging. In de meest supersmalle straatjes ging hij met zijn volkswagen passat met het zweet over zijn voorhoofd druppelend richting ons hotel. Hij reed wat mensen van de sokken, moest 60 keer steken bij een bocht maar tadaaaaaaaaaaaaaaaaa: om half vier waren we in Beijing aangekomen en om kwart voor zes stapten we levend en wel ons hotel binnen.

Het hotel is echt een paleisje! Ooooh konden we er maar wat langer blijven! De mensen spreken er Engels, het heeft een schattig courtyard en wij kregen de honeymoon suite.

Veel tijd om er van te genieten was er niet. Ik had om half zeven namelijk afgesproken met Angie. De bosslady van het lokale agentschap waar mijn werkgever mee samenwerkt en ik dus regelmatig contact mee heb. We gingen lekker uit eten en hadden een gezellige avond. Nieuwe treinverbindingen werden bekend gemaakt en verhalen uitgewisseld. De avond vloog voorbij en voordat we het wisten, lagen we in ons hemelbedje. De wekker gaat morgen namelijk vroeg: 5 uur. De chauffeur staat om 6 uur klaar en onze vlucht naar Mongolie gaat om 09:30.

Ik ga nog even wat Instagrammen en dan knorren. Oooooh wat vind ik het spannend. Morgen om deze tijd zijn we in Ulaan Batar. Als het maar goedkomt ;-)