Dag 13: Bumpy rides to the Orkhon Waterfall

Jeetje waar moet ik beginnen. Het is nu half elf en ik zit nu in een ger waar de kachel brand, het is buiten ijs en ijskoud, de sterrenhemel fonkelt en de melkweg is duidelijk zichtbaar. Weer van die momenten waarvan ik nu al weet dat ik er nog jaren over zal praten. Het is nu al zo'n mooie reis, met zulke gave ervaringen. Het is echt soms best afzien zo kamperen en van warm naar koud en andersom…ik ben dus al lekker aan het snotteren. Maar who cares? Als je zulke gave dingen meemaakt?

Goed terug naar de start van de dag. Lekker ontbeten en ons klaar gemaakt voor een rit van bijna 400 km naar Orkhon National Park. Orkhon is de naam van de langste rivier van Mongolie. Bijna 1200 km lang. Ik dacht dat het een vrij saaie dag zou worden met veel rijden, bumpy roads en weinig spannends. Niets is echter minder waar. Mongolie zou Mongolie natuurlijk niet zijn als we weer van alles mee zouden maken. Niet in de minste plaats onderweg. We wisselden vandaag wederom van landschap. De Gobi woestijn lieten we nu echt voor altijd achter ons en we reden het groene gedeelte van Mongolie binnen. Dat zag je meteen. Veel meer gers en dus herders met hun vee. Op de heuvels stonden wel duizenden schapen soms. Zo indrukwekkend om te zien. De herder erbij op zijn paard…wát een plaatje. We stappen uit…ik wandel de kudde in en een ware kakofonie aan geblaat begint. Ik lach me rot en film het tafereel. Als ik er nu weer aan denk dan hoor ik dat geblaat nog steeds. Maar wat als een paal boven water staat is dat al die honderden en soms duizenden schapen, gewoon volop de ruimte hebben. Iets wat in Nederland gewoon ondenkbaar is. Hier rennen ze in het rond, de heuvels af…de omgeving in. En altijd die herder te paard in de buurt die alles in de gaten houdt. Bijzonder.

Voor paarden geldt hetzelfde. Al hebben we die niet in zulke grote aantallen gezien maar ook die sieren hier constant het toch al indrukwekkende landschap.

Wat komen we verder tegen onderweg? Nou voornamelijk lege Chinggis wodkaflessen en botten. We zien nog net niet meer lege wodkaflessen dan dieren. Dat er in dit land een drankprobleem heerst lijkt me behoorlijk duidelijk. Wodka is hier slechts 0.30 cent duurder dan cola. Ik bedoel maar. De botten zijn, naar wij weten, van dode dieren. Soms zien we een pootje liggen met huid en haar er nog aan. Uiteraard levert dat ook mooie plaatjes op ;-)

Zelf schiet ik vandaag ook nog onbedoeld een zeer mooi plaatje als ik de chauffeur vraag om te stoppen voor een foto. Ik zie twee ger-tenten goed tegen een heuvel liggen en de lucht is knalblauw. Hoppa! Ik sprint de auto uit en ren een stukje richting de tenten. Een meisje dat voor de tenten aan het spelen is, ziet me en komt naar me toe gelopen. Juist een perfect plaatje. Meisje links in de foto, gers centraal en de heuvels én de blauwe lucht op de achtergrond. Soms heb je zó'n dag ;-) Als bedankje geven we het meisje kleurpotloden en snoepjes! Ook zij weer blij!

Ook moeders is in haar nopjes want vandaag spotten we zes adelaars op een rijtje. Het is haar dan ook gelukt om ze vliegend en zittend SCHERP op de gevoelige plaat vast te leggen.

Tijdens de late lunch eten we speciale dumplings en rijden we vervolgens verder richting Orkhon waar we aan het begin van de avond pas aankomen. Bataar, de chauffeur, kan het niet in één keer vinden. Wat ik ook niet gek vind, gezien de omstandigheden: geen borden, geen rechte weg en alleen maar groen en lavastenen wat de klok slaat. Het park is echter wel heeeeeeeel mooi. Er staan naaldbomen en het is er supergroen. Met een laaghangend zonnetje is het gewoon weer schitterend om door heen te rijden. Toen we er eenmaal aankwamen bleek het een heuse waterval te zijn inderdaad maar heel indrukwekkend…mwah. We maken wat grappige foto's met z'n vieren en rijden in het halfdonker richting het volgende kamp. Wat primitiever dan de voorgaande maar met een kachel is het best te doen.

We schuiven meteen aan voor het eten, vieren dat Gereltuya geen injecties meer hoeft vanwege haar griepje (don't ask…), dat Bataar deze injecties niet meer hoeft te geven (don't ask..) en dat wij zo'n gave reis hebben. (please: do ask ;-))Vervolgens bewonderen we de foto's van de eigenaar van dit kamp, zingen jingle bells (was op de radio) mee en stappen dan naar buiten want de melkweg schijnt te zien te zijn. En jahoor. Weer zo'n gaaf moment. Bi-zar. In de stilte van dit park bewonderen we de hemel. Zooooo mooi.

Ik bevries zo wat dus besluit te gaan douchen. (ik heb hier een kwartier op warm water staan wachten maar dat on a sidenote) Moeders is de melkweg gaan fotograferen voor een awardwinning plaat en ik zit nu met een chippie en een watertje lekker te typen. Daarnaast vrees ik zo het moment dat komen gaat: ik moet nog even gaan plassen voor het slapen gaan. En dat betekent de tent uit…de kou in en minstens 100 meter lopen. Maar wel met de melkweg fonkelend boven me. Jep. Ik ga mijn bed uit.

Tot morgen!