Dag 12 Tempelruines

Vandaag ook weer vroeg uit de veren. Om half zeven ging de wekker na een nacht vol harde matrassen voor moeders en een nacht vol rare dromen voor mij. Beide dus niet zo best geslapen maar dat mag de pret niet drukken. We zijn immers in Mongolie en als ik vervolgens mijn tanden sta te poetsen, in het badhuis, met uitzicht op een schitterende opkomende zon boven de ger tenten in het wijdse landschap…tsja dan maakt mijn hart een sprongetje en zit ik weer vol energie. Nog voordat ik heb ontbeten.

Daarover gesproken. Het eten hier vind ik lastig. Je moet eten wat de pot schaft en nu moet ik zeggen, ik had mezelf twee weken lang de meest vieze troep zien eten. Er werd me namelijk gezegd dat eten in Mongolie niet te doen was. Nou dat is echt verkeerd. Het zal vast toeristen-voer zijn maar ik heb hier nog niet één keer écht smerig gegeten. Het enige wat ik minder vind is dat ik denk dat ik echt flink wat koolhydraten naar binnen werk. Het is vaak eten wat de pot schaft en dat bestaat in de middag vaak uit noodles of rijst met vlees (en heel veel vet) en in de avond…noodles of rijst met vlees (en heel veel vet). Vervolgens is het in de ochtend droog brood met ei en vandaag een heel scala aan zoete pannekoekjes en koekjes. Voor mijn gevoel slib ik dus dicht hier. Ik snak dan ook echt weer naar een rondje hardlopen. Jaja hold your horses. Bea Pors snakt naar een rondje hardlopen. Het moet niet gekker worden. Ik besef me dat mijn mindset echt is veranderd. Ik denk niet meer 'ah joh het is vakantie'…nee ik wil niet tonnetje rond weer terugkomen. Maar anyway. Ik heb hier dus niet veel keus. Eten wat de pot schaft en na de vakantie maar weer in het gareel. :-(

Na de koekjes en de zoete pannekoekjes (maar hee..wel weer met uitzicht op dat opkomende zonnetje..) stappen we weer in Bataar's gecarwashde car (hij poetst 'm altijd grondig nadat we bij het volgende kamp zijn aangekomen) en gaan we al hobbelend naar de volgende bestemming: de Ongiin Ruines. Dit was vroeger een tempelcomplex van maar liefst 28 tempels en is door de russen in 1937 volledig verwoest. De restanten daarvan zijn te bezoeken. En dat gaan we de komende middag dus ook doen. Maar eerst hebben we nog zo'n 150 kilometer aan offroad rijden voor de boeg waarbij we wederom luidkeels meezingen met Whitney Houston's I will always love you. Ik bedoel maar…

Onderweg stoppen we nog bij de laatste zandduinen van de Gobi waar ik samen met de gids (ik weet inmiddels hoe je haar naam schrijft: Gereltuya) lekker los ga in het zand. Ik zit van top tot teen onder het zand maar het was supergrappig. We konden er daarna weer even tegen en hobbelde verder. Het landschap veranderde weer snel richting groene heuvels en aan het begin van de middag kwamen we aan bij ons volgende kamp. Aan een riviertje. Het bleek wel één van de drie rivieren binnen Mongolie te zijn en heel eerlijk: dit riviertje stelt niets voor. Na aankomst lunchen we heerlijk en gaan we daarna, in de bloedhitte, richting de ruines. Het is moeilijk voor te stellen wat dit is geweest. Er zijn ook geen foto's van…alleen maar tekeningen. Bovendien is wat er over is, eigenlijk niet veel meer dan oude verwoeste gebouwtjes. Tsja de tempels dus. Het is oprecht wel heel jammer dat dit complex er niet meer staat, want het moet…met het uitzicht erbij, wel echt heel mooi zijn geweest. Nou goed, we slenteren wat door de ruines heen en besluiten dan een berg op te gaan waarvandaan je vast weer een mooi uitzicht over de omgeving hebt. Het valt nog niet mee in de hitte, zo'n beklimming maar ook dat hebben we weer met verve volbracht. We blijven een poosje zitten en ik neem samen met Gereltuya mijn Mongoolse woordenlijst nog even door en oefen op mijn uitspraak. Vervolgens dalen we af en zingen Whitney Houston. Het leven is mooi.

De rest van de dag hebben we 'vrijaf' en ik besluit de enige jurk die ik bij me heb van onder uit mijn tas te pakken, 'm aan te trekken, een heuveltje uit te kiezen en heerlijk in het zonnetje een boek te gaan lezen. Van de zeven boeken die ik bij me heb (I know…what was I thinking) heb ik er in twee weken tijd slechts één uit. Ik sleep dus minstens drie kilo aan boeken eigenlijk voor niks mee. Tsja. What shall I say? Ik had denk ik gerekend op meer vrije tijd haha! Nu hebben we in ieder geval een paar uurtjes voor ons zelf en ik duik lekker een boek in, op 't heuveltje…prachtig wijds uitzicht…kabbelend beekje en even just relaxed! Ook dat is tenslotte vakantie.

Als ik vervolgens een beetje aangebrand begin te worden, duik ik lekker onder de douche die heerlijk warm is. Count your blessings. Ik spoel al het zand van me af en kan ook nu weer lekker mijn haren wassen. Helemaal opgefrist gaan we vervolgens lekker eten (soort spaghetti deze keer) en drinken daarna nog wat met Bataar en Gereltuya (ja nu ik die naam weet zal ik 'm gebruiken ook…). Ik deel met haar een Mongools ananas biertje en laat me dat eigenlijk lekker smaken. Wie had dat gedacht. Kinderen die aan de oever van de rivier spelen roepen nog dat er een slang te spotten is..nou dat laat ik me natuurlijk geen twee keer zeggen. Helaas was het geen slang van formaatje boa-constructor of python maar ik moest het doen met een slang van 30 cm lang en 1cm breed. Kortom..I have seen better. Maar dit was in ieder geval al eng genoeg voor die kids.
Na dit avontuur gaat Bataar zijn favoriete Turkse serie kijken in de kantine hiernaast en gaat Gereltuya douchen…wij gaan pakken en alle batterijen opladen en ik typ nu onze avonturen van vandaag.

Morgen hebben we 350 km aan bumpy road richting de Orkhon Waterfall voor de boeg dus hebben we het ontbijt om 07:00 uur. I think I am gonna call it a night! Byebye!