Dag 11 Bayanzag, Flaming Cliffs & dááág lensdop

Vandaag staat in het teken van de rit naar Bayanzag. Een 'stad' in het zuiden van de Gobi woestijn waar je vlakbij de Flaming Cliffs kunt bekijken. De Flaming Cliffs zijn een soort gebergte dat door wind en weer zo is gevormd dat er een soort canyon landschap is ontstaan. Vanuit de verte zie je het al liggen en hoe dichterbij je komt, hoe mooier het wordt. De oranje gloed torent erboven uit en we kunnen onszelf bijna niet bedwingen om niet al de auto uit te rennen voor een fotostop. Wat een ander landschap weer. Heel mooi!!! Zelf zie ik weer avontuurlijke plekjes om te fotograferen dus ik klauter, op mijn verkeerde schoenen, bergafwaarts en maak wat leuke kiekjes. Hier moet ik ergens mijn lensdop zijn verloren want een half uur later zat ie niet meer in mijn broekzak :( Uiteindelijk komt dat wel goed en is het eigenlijk best grappig te noemen dat ik het hier een paar blogs geleden al over had gehad. Ik ben dat ding steeds kwijt. Misschien moet ik gewoon alvast maar een reserve kopen…just to be sure! Dat neemt niet weg dat ik niet heeeeeeeeeeeeeeeeel erg aan het genieten ben van wat de natuur Mongolie nu weer heeft geschonken. Als de zon dan ook nog begint te schijnen en we, wederom, praktisch de enige zijn die aan het klommen en klauteren zijn op de cliffs…dan kan ik niet anders dan genieten, genieten en nog eens genieten. Ik doe dit overigens op een hele lage bloedsuiker: 3,8. Eet me stuk aan dextro maar wil gewoon lekker doorwandelen. Dat wandelen gaat trouwens niet over gewone 'wandelpaadjes' maar echt over paden die in Nederland absoluut niet toegankelijk zijn. De kliffen zijn ook niet op de begane grond maar toch aardig hoog. Bedenk je dan schuine gravelpaden die tegen een rots en langs een afgrond lopen…zonder hekjes of balustrades. Best gevaarlijk als ik er ook zo aan terugdenk. Helemaal met een lage bloedsuiker. Eigenwijs? Nee hoor. Gewoon dom af en toe. ;-)

Onze gids is missing in action deze middag. Ze loopt honderd meter voor ons uit en soms zien we haar zelfs niet en weten we zelf niet helemaal hoe we moeten lopen. Bovendien willen we ook graag uitleg over hoe en wat hier. Dus als ik haar zie zitten bellen zie ik mij genoodzaakt, oke oke..ergens wel geholpen door een lage bloedsuiker (dan wordt ik nóg opvliegender), om er wat van te zeggen. Dat heeft meteen effect en blijft de hele tijd bij ons en verteld een hoop. Al dan niet in verstaanbaar Engels.

Máár..we hebben echt genoten. Wederom een heeeeeeel mooi stukje Mongolie gezien! Heerlijk!

Aan het begin van de avond komen we weer aan bij ons volgende ger-kamp en worden we begroet door allemaal dames. We moeten eerst overheerlijke (NOT) melk drinken en vervolgens dragen zij al onze spullen naar onze ger. Dat voelt een beetje raar maar wel heel lief natuurlijk. Vandaag slapen we in een vrij grote ger, met vier bedden, een salontafel én jaja…een spiegel! Het leven is mooi. Een gertent met een spiegel. Woehoe. Ik weet morgen eindelijk vóór ik op foto's ga weer hoe ik eruit zie die dag ;-) Nee hoor gekheid. Ik wist dit van tevoren dus ik heb me er helemaal op ingesteld. Heel veel foto's van veraf :p

Nou goed..we installeren ons in onze ger en gaan vervolgens richting restaurant waar het eten al voor ons klaar staat. We kletsen wat met de driver en de gids en nemen de dag van morgen door. Mamma gaat weg omdat we een mooie zonsondergang hebben die natuurlijk op de gevoelige plaat moet worden gelegd en ik klets nog wat met de gids en drink wat thee. Op een gegeven moment raken we aan de praat over onze vaders en vertel ik wat over de mijne en zij over de hare. Haar vader is overleden aan diverse herseninfarcten. Ik merk dat ze er veel verdriet van heeft en ze wordt dan ook emotioneel. En vanaf dat moment begint ze te vertellen wat ze de afgelopen jaren heeft meegemaakt en wat er allemaal in haar leven is gebeurd. Ik ga daarover niet in detail treden hier op het internet maar ik kan wel zeggen dat haar verdriet en pijn mij enorm hebben geraakt. Daarnaast ook het feit dat ze zo open kán en wil zijn tegenover ons (we kennen haar niet eens zo lang), maakt haar enorm kwetsbaar en dat ontroerd me. Ik voel bijna letterlijk haar verdriet en zit op een gegeven moment ook te huilen. Ze verontschuldigd zich wel 100 keer omdat dit een 'relaxte' avond voor ons zou moeten zijn. Ik heb daarbij ook mijn lesje weer geleerd. 'Never judge a book by it's cover'. Dat móet ik van mezelf écht vaker doen.

Nog even wat luchtigs om af te sluiten;
Als moeders en ik in het badhuis onder de douche staan (drie straaltjes warm water deze keer) blijkt dat moeders haar handdoek is vergeten. Haha…beginnersfout :-p En ja…dan moet je toch weer naar de ger om je handdoek op te halen. Uiteindelijk bleek mijn douche wat meer warm water-stralen te bevatten dus heeft mam mijn handdoek gepakt en is naar de ger gelopen en heeft toen haar handdoek gepakt en weer aan mij gegeven. Jaja..it's a hard-knock ger-life ;-)

Tsja.

Pfoe. Wat een bijzondere avond. Ik ben, nu ik dit typ, nog steeds door het verhaal van onze gids geraakt. Ik ga dus lekker afsluiten, nog even wat foto's terugkijken en dan ook slapen.

Tot morgen.