Dag 14: Verborgen kloosters en een very late arriv

Vandaag mochten we ietsje uitslapen. Yeaaah. Om acht uur moesten we aan het ontbijt verschijnen. Ik had niet bijster goed geslapen. Kreeg het middenin de nacht gewoon warm en dus deed ik mijn joggingbroek uit. Maar ik kon de slaap niet meer vatten. Na het ontbijt verlieten we Orkhon Valley maar onze chauffeur wist niet echt hoe. Dus we stopten, voor een uur. Om de juiste route te bepalen. Uiteraard ook weer over een heerlijk geplaveide weg vol hobbels, stenen en modder. That's Mongolia. We reden naar een soort bos waar we de chauffeur achterlieten en 5km gingen lopen om vervolgens bij het Tuvkun Monastery uit te komen. Een klooster verscholen in het bos, op een rots. We gingen er vanuit dat Gereltuya de weg wel wist maar ze had het toch wat verkeerd ingeschat of ze wist het niet meer. Daarbij had ze ook aangegeven dat dit zo'n twee uur in beslag zou nemen. Wat ze ook verkeerd had ingeschat was hoe warm het die dag zou worden. Nu snap ik dat je als gids geen weervrouw bent maar ik had drie lagen kleding aan gedaan en als ik in mijn bikini had gelopen dan had ik het nog warm gehad. Kortom, het bleek allemaal een flink stuk pittiger dan verwacht en alle lagen kleding gingen bijna stuk voor stuk uit. Het klooster op de berg moest je beklimmen door langs rotspartijen en diepe afgronden te klauteren. Ik durfde het op sommige vlakken nog wel aan maar ook ik heb mijn grenzen. Zonder hekjes of valnetten, maar wel met diepe afgronden en puntige rotsblokken vond ik het uiteindelijk wel best en bleef, samen met mams, lekker steken op een plek waar je in ieder geval een mooi uitzicht had. De lunchtijd was inmiddels ver verstreken en we aten daar op die rots lekker een pak koekjes weg. De uitzichten zijn werkelijk prachtig en de herfstkleuren doen daar niet aan af maar een bezoek aan dit 'klooster' had wat ons betreft niet persee gehoeven. Uiteindelijk kwamen we rond drie uur pas terug bij de auto (we waren om half elf gestart met hiken) en hadden we nog ruim 300 km te rijden. Waarvan een groot gedeelte over bumpy roads en door de bergen. Gereltuya voorspelde dat we in het donker zouden aankomen bij de nomaden - familie die voor de komende twee nachten ons 'thuis' zouden worden.

Inmiddels waren we wel over onze honger heen, gaven aan dat we niet meer persee hoefden te lunchen en slingerden weer lekker heen en weer in de auto. Het begon te schemeren en we besloten dinner toch niet te skippen en weer wat dumplings en een bord vol noodles weg te werken in de plaatselijke toko. Nadat dat er in zat gingen we weer door. We vervolgden onze weg tot het donker werd en vroegen ons meteen weer af hoe laat we nou eigenlijk gingen aankomen. 23:00 uur was het antwoord van Gereltuya. Ik zat daar meer dood dan levend in die auto. Vanochtend om half negen zijn we weggereden, hebben tussendoor nog zo'n 15 km door een bos heen gezworven en langs rotsen geklauterd en uiteindelijk nog zeven!!! Uur in een auto moeten slingeren. Ik was toe aan een warm bed en dacht aan wat me te wachten stond. Bij een nomaden familie overnachten betekent toch: nóg primitiever. Ik hoopte in ieder geval dat ze een kachel in de ger hadden staan zodat ik het niet al te koud zou hebben. En dat de wc, of wat daarvoor door moest gaan, geen gat in de grond was. Ik wil in geen geval moeten poepen in zo'n gat. 1 nachtje kan nog wel…maar twee…wordt toch wat lastiger ;-)

Nou goed, over deze onzekere zaken zat ik eens na te denken terwijl we in het pikkedonker reden, zoekend naar de nomaden-familie. Uiteindelijk stond de klok op 22:53 toen we aankwamen en ik de vrieskou tegemoet trad. Aiaiai please please please snel naar bed…please please please een kachel in de ger! Gelukkig werd dat laatste al gauw bevestigd maar mijn bed helaas nog niet. We kregen eerst nog te eten in de 'gezamenlijke ger'. Hier was het gelukkig ook lekker warm en de vrouw des huizes had een heerlijke soep voor ons gemaakt. Mmmm…nou dat kun je natuurlijk niet weigeren. :) En zo kan het dus gebeuren dat we om half 12 savonds nog groentesoep zaten te eten en ik zat te peinzen waar toch die wc nou gaat zijn. Uiteindelijk schraapte ik al mijn moed bij elkaar, bang voor het antwoord, en vroeg waar de wc is. En jahoor. Gereltuya zei dat ze wel even met me mee liep. Het was zo'n 25 meter verder op en zonder zaklamp zou ik het niet kunnen vinden. (note achteraf: ook met zaklamp kan ik dat hokje in het pikkedonker niet vinden hoor) Maar mijn nachtmerrie werd dus werkelijkheid. Ik zat in de ijzige vrieskou, in een hokje…in een gat boven de grond te plassen. Gereltuya scheen een lampje bij zodat ik niet in het gat zou vallen. Dames en heren: hebben jullie er nu inmiddels een beeld bij?
Dus dat. Goed, ik zal er maar wel bij vertellen dat de melkweg weer in alle hevigheid aan het fonkelen was. Maar ja. Ik had het nog steeds ijs en ijskoud en ik dacht aan mijn eigen heerlijke wc…op maximaal drie hele meters van het uiteinde van mijn comfortabele zachte boxspring waar ik mij in mijn warme dekens rol, waar Dibbes soms lekker bij me komt liggen en…waar ik over twee weken alweer ben.

Aarde aan Bea en terug naar de realiteit.

Ik stopte met me ergeren en scheen Gereltuya een lichtje bij, want ook zij moest even :) Het kan maar gebeurd zijn. En als je er dan toch bent…he?

Daarna vond ik het eigenlijk wel best en zei tegen mams dat ik naar bed wilde en zij stemde in. We zeiden gedag en spraken af dat we morgen uit wilden slapen: half tien aan het ontbijt.

In de ger was het heerlijk warm, we kleedden ons om…bespraken de bizarheid van deze dag nog na en gingen uitgeteld ons bedje in: hard matras, minimalistisch kussen. Ik ging voor de zekerheid naast de tent nog een laatste keer plassen…ik wil niet tijdens mijn 'uitslaap-nacht' gestoord worden omdat ik moet plassen. Hell no :)

Trusten!