Dag 7:Daar zijn we dan: In Ulaan Bataar - Mongolie

Dag 7: Brrr. Toch wel spannend…op naar Mongolie.
En als dan dat wekkertje om 5 uur in de ochtend gaat, dan is het echt. We gaan. We verlaten mijn vertrouwde China, mijn vertrouwde Beijing en gaan het onbekende tegemoet. Ik dacht er eigenlijk altijd heel makkelijk over en ga er ook vanuit dat alles goedkomt maar toch ben ik gespannen. Laten we het maar op een gezonde spanning houden. En bovendien is het goed voor me om eens iets compleet nieuws en anders te doen. Ik ben benieuwd hoe mijn moedertje dat gaat ervaren. Haha ach..ze zal er later vast heel hard om lachen en met mooie herinneringen op terugkijken.

Over mijn moeder gesproken. Die wil nog even dat ik hier een eervolle vermelding plaats over het feit dat ik al diverse malen de lensdop van mijn camera kwijt was. Uiteraard kan ik jullie melden dat deze altijd op mijn schoot, in mijn broekzak of in de krochten van mijn tas te vinden was. Maar inderdaad mams, je hebt gelijk..ook ik ben wel eens wat kwijt ;-)

Goed. Op naar de luchthaven van Beijing waar we nog even lekker ontbijten, de koffer van mams te zwaar was en de airport heerlijk rustig was. Nadat we zo'n drie kwartier hebben zitten zweten in een vliegtuig dat zo oud was als de weg naar Rome (de asbakjes zaten nog in de stoelleuningen en de vlekken op de stoelen onmiskenbaar..) vertrokken we rond een uur of half elf met MIAT Mongolian Air richting Ulaan Batar. Degene met vliegangst hadden vast spontaan uitgestapt. ;-)

Het was wat bewolkt bij aankomst en ik moet jullie eerlijk bekennen…dat doet de aanblik van de stad geen goed. Grijs en grauw, goedkope hoogbouw met goedkope laagbouw midden tussen de bergen. Het deed me aan het oostblok denken. De binnenstad is vrij druk, heeft een groot centraal plein waar 'alles' gebeurd en is voor Mongoolse begrippen (denk ik) vrij modern. Toen we in onze hotelkamer aankwamen, op de 21e verdieping, zagen we dat de stad omgeven wordt door groen. Hier zien we de eerste ger-tenten al staan. Dat vind ik wel meteen een bijzondere gewaarwording. In een hoofdstad van zo'n land wonen er mensen in flats, gewone huizen en dus ook in tenten aan de rand van de stad. Maar nee. Met Ulaan Batar is het geen liefde op het eerste gezicht.

Ook aan onze gids moeten we heel erg wennen. Ze lijkt wat nerveus en haar Engels is niet helemaal goed te verstaan. Je moet echt je best doen om het goed te begrijpen. Nou goed…dat komt vast wel goed als we eenmaal aan het accent gewend zijn en we wat meer tijd met elkaar hebben doorgebracht.

Na aankomst installeren we ons in het hotel en moet ik toegeven dat ik niet heel erg sta te trappelen om, in de regen, deze triest-ogende stad te gaan ontdekken. Maar ja. Wanneer ben ik hier weer? Ja over twee weken. Haha. Maar nee..het is wel echt nu of nooit. Dus ik trek warmere kleding aan, app mijn partner in crime/mijn delicious D/mijn hoop in bange dagen maar vooral mijn Mongolie-expert Danny voor de laatste tips en we besluiten naar het Gandan Klooster te gaan. Zo'n 3km lopen van het grote plein. Nou prima. Zien we ook meteen wat van de stad.

Op het plein komen we Chinezen tegen die ons aanspraken en onder de indruk waren van mijn Chinees. Jawel lieve mensen…nog steeds die vier woordjes. Maar ze maken indruk. Want de dame begint meteen een heel verhaal in het Chinees tegen me en dan moet ik haar ook nog meteen teleurstellen…meer dan dit gaat het niet worden. Ik = laowai (buitenlander ;-))

Verder ben ik niet heel erg onder de indruk van het grote plein en besluiten we in stevige pas door te lopen naar het klooster. Onderweg raken we nog steeds niet in vervoering van deze eerste Mongoolse indrukken. Ik weet het niet. Het doet allemaal zo onguur en ongastvrij aan. Waar Chinezen heel toegankelijk zijn en je lachend aankijken en aanspreken ook al verstaan ze je niet, kijken ze je hier niet aan en kijken ze stug voor zich uit. We maken wel een halve bruiloft mee, gaan het klooster in en uit zonder te betalen en eten ons eerste Mongoolse hapje bij een toko genaamd Broadway. Als dat maar goed gaat!

Ook bellen we nog even met Peter & Piet want vanaf morgen gaat onze offline tijd in. Mochten jullie ons op de hoogte willen brengen van wat leuke nieuwtjes of zijn jullie gewoon benieuwd hoe het ons vergaat? Dan zijn we af en toe per oude vertrouwde sms te bereiken. Maar netwerk is schaars…dus verwacht niet meteen een reactie! (dit schreef ik in de veronderstelling dat ik het voor vertrek zou plaatsen...is niet gebeurd dus we zijn weer back online inmiddels hoor...het is nu 22 september :))

Zoals jullie dus begrijpen is dan dit voorlopig ook even het laatste berichtje op mijn waarbenjij.nu Ik ga wel elke dag mijn ervaringen op de laptop bijhouden dus ik verwacht na terugkomst in deze sfeervolle (ahum ahum) hoofdstad weer wat nieuws te kunnen uploaden.