Dag 15: Van vulkanen naar witte meren!

Laat ik de dag in alle eerlijkheid beginnen. Ik heb al bijna drie dagen mijn haar niet gewassen en mijn droogshampoo is op. Voor de mensen die denken: 'nou dat valt toch mee, wat zeur je?' . Ik was dus elke dag mijn haar. Anders is het alweer vet. En ijdel als ik ben, dat vind ik niet zo fris. Maar ja wat kun je er aan doen, hier in de middle of nowhere? Ik ga mijn haar niet wassen in het beekje hierachter met koud water dus dan is het alternatief: met vet haar door het leven de komende dagen. Gelukkig domineert het landschap voornamelijk de foto's en sta ik er vaak alleen even op om de grootsheid en leegte extra lading te geven. Dus dan zie je die 'vette' plukken niet. In ieder geval kan ik wel weer met een iets legere toilettas reizen…
Kortom: always look on the bright side of life :) Tuduu tuduu!

Laten we dat dan ook vooral doen! We hebben heerlijk uitgeslapen, ik hoefde er niet uit om te plassen en ook mijn darmen houden zicht, so far, lekker rustig. Fijne info he ;-)? Wel stap ik meteen uit bed om een sprintje richting de wc te trekken, niet omdat ik zo nodig moet, maar om warm te worden. Ik doe dit eigenlijk sinds begin vorige week en het werkt voor mij prima. Mijn lichaam wordt meteen warm en ik heb het daardoor niet koud als ik eenmaal boven het gat in mijn blote kont zit. Haha ja sorry hoor…die sanitaire voorzieningen blijven een dingetje.

En omdat ik de omgeving nog niet eerder bij daglicht heb gezien, kijk ik tijdens mijn sprintje glimlachend om me heen. Wat is het hier weer prachtig. De nomadenfamilie woont, op dit moment, tussen gebergte in en achter de tenten kabbelt een beekje. Hieruit wordt het tandenpoets-water gehaald. Dit water wordt met een emmer gehaald en in oud bierblik gedaan waar een tapje op is gefabriceerd. Het oude bierblik hangt aan een paal en hier staan we dus onze tanden bij te poetsen. Het gras eronder is wit van onze voorgangers. Hoe grappig is dit? Briljant!

Het is dus niet alleen prachtig maar ook de eenvoudige snufjes waar wij allerlei elektrische voorzieningen voor hebben gaan hier dus ook gewoon door…alleen dan net even anders. Ik vind het mooi om te ervaren. En zo sta ik dus zelf, een paar minuten later, bij een oud bierblik mijn tanden te poetsen met water uit het beekje hierachter. Nog even en ik kan aan Expeditie Robinson mee gaan doen ;-)

Vervolgens is het tijd voor het ontbijt en hebben we daarna nog een uurtje 'vrij'. Ik kies een plekje uit om heerlijk te lezen: met uitzicht. Het is weer een zonnige dag en dus kijk ik uit op gebergte, kleurrijke bomen, ger-tenten en het beekje. Life can be worse!

Daarna rijden we met Bataar en Gereltuya naar de Khorgo vulkaan en beklimmen deze tot aan de kraterrand. Hoe vaak ik niet bijna ben gevallen op mijn Adidas Stan Smithjes, ik ben gestopt met tellen. Maar alsnog blijf ik erbij: ik hoef niet persee bergschoenen. Alle doorgewinterde hikers lopen hier er ook bij als doorgewinterde hikers. Geitenwollen-sokken, afritsbroeken, fleece-truien, mutsen, wandelstokken…you name it…they have it. Kom ik aan met mijn knalwitte adidasjes, spijkerbroek en lekkere warme doch trendy trui en spijkerjasje. Tsja. Misschien ooit. Maar nu niet. Terug naar de kraterrand: indrukwekkend. We lopen rond en het ene plekje is nog indrukwekkender dan het andere dus er worden aardig wat foto's weggeklikt. Ook het uitzicht is fenomenaal. We kijken links op het White Lake, dat haar naam dankt aan het White - Moon festival maar niet wit is verder. Rechts kijken we op gebergten en prachtig kleurende bomen. Het is dan wel wat kouder nu zo in september maar de herfstkleuren sieren onze foto's maar wel mooi. We slenteren en strompelen wat verder en gaan vervolgens naar beneden. Dat gaat mij altijd wat lastiger af dan naar boven en dus slaak ik menig maal een gilletje omdat ik weer eens half uitglijd (met mijn adidasjes zonder profiel jajaja…I know…wie er hip uit wil zijn moet soms uitglijden ;-))

Als ik eenmaal ongedeerd en zonder echt te vallen, beneden ben aangekomen moet ik plassen. Dus ik zoek, net als een hond, maar even een boom uit om achter te gaan hurken. Sorry dat ik elke keer mijn 'zeik-verhalen' met jullie deel maar dit soort dingen gaan echt zo buiten mijn comfort zone dat ik het stiekem misschien wel heel stoer van mezelf vindt. Dat ik zomaar zonder blikken of blozen op een boom afstap en mijn broek laat zakken. Tsja. Oke. Ik houd er weer over op.

Bataar rijdt ons vervolgens naar wat scenic spots rondom het White Lake. Ook weer een indrukwekkend stukje natuur. Ook weer heel anders dan de rest van wat we gezien hebben in Mongolie. We schieten de mooie plaatjes en zijn eigenlijk vrij snel klaar. Het is inmiddels flink gaan waaien en dat betekent dat het ook wat kouder begint te worden. Als we op ons horloge kijken is het ook al half vier. Wow! Time-flies! We rijden terug naar de familie en bekijken de foto's voordat we aanschuiven voor een verlate lunch. Dan hebben we nog wat tijd voor onszelf en pakken er weer een boekje bij en proberen een windstil plekje te zoeken. Dat is zo makkelijk nog niet en dus houden we het, na drie kwartier op en af in de wind, voor gezien.

Om 19:00 uur is het alweer tijd voor het avondeten. Het zal inmiddels geen verrassing meer zijn dat dit bestaat uit…juist! Dumplings! Deze keer eet ik er zes en mamma vier. Ik voel mijn omvang alweer toenemen..pfff ik pas bijna mijn oude broeken weer. Naja nog maar even niet aan denken. Voordat het eten geserveerd werd, gebeurde er nog iets opmerkelijks. Althans voor mij haha. We eten hier in de gezamenlijke 'woonkamer' van de familie en het dochtertje van de zoon en schoondochter van de familie had blijkbaar dorst. Ze kneep even in moeders boob en middenin de ger, zat ze aan de borst te lurken. Nu ben ik geen moeder en weet ik niet hoe ik dat zelf eventueel zou doen maar het vervolg hierop weet ik wel dat ik dat nóóit zou doen. Er kwam namelijks niks meer uit de rechterboob. En dus deed moeders even, en plein public, borst en tepel masseren zodat er weer wat uitkwam. Je maakt nog eens wat mee zo vlakvoor etenstijd. Je kunt je dan ook voorstellen dat ik honger had toen de dumplings op tafel kwamen.
We aten een tijdje stilzwijgend terwijl onze gids en chauffeur voor de buis gekluisterd naar hun favoriete Turkse televisie-serie zaten te kijken. De gids van het Belgische stel, wat toevallig ook deze dag bij de familie logeert, nodigt ons maar mee uit om te kijken bij het scheiden van de yaks. Groot en klein wordt van elkaar gescheiden zodat er vanavond niet meer gedronken wordt en er morgen genoeg melkproductie is voor het melken. Dit gaat doordat de horsemen de yaks uit elkaar drijven en de kleine yaks (nog steeds kalveren denk ik…) tussen aparte hekken de nacht door laten brengen. We kijken toe en duiken daarna lekker de warme woonkamer-ger in. Het is alweer ijzig koud aan het worden. Uiteraard krijgen we nog wat eten: yakyoghurt met een flinke dosis suiker. (+ 1kg weer…) Wel overheerlijk trouwens! De kleine meid heeft van mams leren high-fiven en mijn schoenen vindt ze bere-interessant dus het klittenband wordt af en aan losgemaakt en vastgeklit. How cute? ;-)

Niet lang daarna houden we het lekker voor gezien. Eigenlijk kijken we beiden wel uit naar wat privacy van onze eigen warme ger. De vrouw des huizes had kort daarvoor onze kachel aangezet en het hout aangevuld. In een lekker verwarmde ger stappen we binnen en beginnen onze spullen te pakken. Als we naar buiten kijken dan zien we ook dat de melkweg zich weer laat zien en dus stapt moeders weer met camera, statief en een warme outfit naar buiten om weer wat vast te leggen.

Ikzelf typ ondertussen dit verslag en bereid me weer voor op mijn laatste plassessie buiten. Die plek zal nog strategisch gekozen moeten worden want ik hoor yaks om me heen brullen. Nou ja…maar van genieten he? Voor je het weet moet je weer drie meter lopen en vijf jaar wachten voor je weer kunt plassen met uitzicht op de melkweg.

Saihan Amraarai (Slaap lekker in het Mongools…)

PS. Voor de geinteresseerde: mijn darmen hebben zich nog rustig gehouden.