Hangzhou: Longjing tea, the best tea in the world!

Zo! Ik kan alvast verklappen..dit wordt een dag die de boeken ingaat als de dag waarop wij zijn geindoctrineerd. Watte? Ja…geindoctrineerd.

Laten we beginnen bij het begin. Na het ontbijt werden we opgewacht door onze naamloze gids. Hij hakkelde wat woorden in het Engels (blijkbaar) waarvan ik alleen Longjing Tea van verstond. Jaja. Dat wist ik. We gingen naar de theeplantages om daar twee uur te hiken. Ik had mijn kekke rode sneakertjes al aan gedaan voor deze trip. Maar niet alleen de rode sneakertjes gingen aan…ook mijn regenjas ging mee en moeders had haar regengear voor de camera bij en haar groene parapluutje. Ikzelf was zo onverstandig geweest om mijn paraplu thuis (in Nederland) te laten en had geen zin om te slepen met zo'n grote van het hotel dus ik aanvaarde mijn lot met de dreigende luchten boven ons. Goed we gingen op pad. Ook Krimson, je kent hem wel..van gisteren, was er weer en hij reed ons naar een of andere tuin. Ik moet helaas zeggen 'één of andere tuin' want we konden geen chocola maken van wat de gids ons zei of wat hij probeerde te vertellen. Hij murmelde op een gegeven moment: longjing tea up the mountain…let's go. Een zin die hij tijdens de klim naar de bewuste berg nog vaak ten gehore zou brengen. 'Yes because you know…Longjing Tea is the best tea in the world'. Het moet gezegd..hij probeerde het wel. Met een vertaalapp en al..maar echt we begrepen nog net waar we heen moesten en dat we af en toe mochten uitrusten maar verder dan dat kwamen we niet met deze naamloze gids. Gelukkig ging het pad maar één kant op en was het niet bloedverziekend heet want deze trail moet absoluut niet onderschat worden. Als je het tempo van de gids aan wilt houden al helemaal niet. Mijn conditie is de afgelopen maanden best wat verbeterd maar in deze temperaturen en op deze hoogte werd ik ook al snel een zwetend hijgend paard. Moeders bleef ook wat achterop dus we deden gewoon 'makkie an' zoals Peter dat altijd zo mooi zegt. De uitzichten waren echter super, ondanks de bewolking en de regen. En het feit dat er niemand op het land aan het werk is (beste maand daarvoor is april) maar wow…het ene uitzicht was nog mooier dan het anderen. Gave foto's geschoten en toen weer aan de afdaling begonnen.

Daarna hadden we bedacht of in ons hoofd, dat er niets meer op het programma stond en dat we wel even een fiets konden pakken en richting het West-Lake konden gaan fietsen. Het West Lake is een beroemd meer in China waar veel dates zijn, mooie legendes over bestaan en waar je gewoon geweest moet zijn. Wij dus ook. Alleen onze naamloze gids gooide roet in het eten. Hij had een heel ander programma voor ons in gedachten. En het was al half twee in de middag. Hallo! Dat kwam in het gedrang met onze eigen plannen. En wij wilden hier niet weggaan zonder het West Lake te hebben gezien. En de naamloze gids kon ons ook net uitleggen waar hij ons mee naar toe zou nemen. Maar goed, om hem toch niet af te vallen..besloten we in ieder geval mee te gaan en te gaan kijken…zodat we dan altijd nog konden beslissen wat we wilden. Uiteindelijk bleken we naar een soort van medicijngebeuren, apotheek te gaan waarover hij ons wederom niets kon vertellen. Daarna wilde hij ons meenemen naar nog meer musea in die straat maar toen was het al bijna drie uur. Wij willen naar dat West Lake! Haha. Dus daar staken we een stokje voor en probeerde hem zo goed en kwaad als het ging uit te leggen dat het niet aan hem lag maar dat we graag terug naar het hotel wilden gaan omdat dit onze enige Hangzhou-dag was en we naar het West Lake willen. Bijna met zijn spreekwoordelijke staart tussen de benen droop hij af. Wat we eigenlijk best sneu vonden maar we moesten hierin ook echt een keuze voor onszelf maken met de korte tijd die we hier zijn. En dus stapten we rond de klok van drie op de Chinese fietsjes met google maps bij de hand richting het West Lake. Gelukkig leert deze reis mij ook een wijze les. Ik wordt cranky als ik niet genoeg en goed eet. Mijn maag rammelde en ik irriteerde me aan rare dingen. En aangezien we de lunch dikwijls overslaan..word ik rond een uur of vier een chagerijnig wicht. Ja ik overdrijf niet. Zo ook vandaag en dus reden we naar de eerste de beste KFC die we tegenkwamen en hapte ik wat kipnugget achtige dingen weg. Boeie. Vakantie right. :-(

Daarna konden we op naar het West - Lake waar het een drukte van belang was. Verliefde stelletjes, oude vissertjes, gezinnen en westerse toeristen. Alles liep, fietste, reed op iets van een voertuig door het park heen. Heerlijk. Maar wel als het weer iets beter en fotogenieker zou zijn. Wij besloten lekker door te trappen, af en toe af te stappen en weer terug naar het hotel te fietsen. Het begon al wat donkerder te worden en de wegen en de fietsen zijn nou niet bijster goed verlicht. Het West- Lake was dus mooi en leuk maar eigenlijk hebben we dat te gehaast moeten doen. En zelf had ik hier liever een Engelstalige gids bij gehad die ons wat had kunnen vertellen over de legendes die over het meer de ronde doen. Nou ja..daar leer je ook weer van moet ik maar denken. Ik moet gewoon nog een keer terug ;-)

In de avond gingen we weer lekker eten bij Amigos. Weer met de taxi en weer was het genieten. Even gezelllig tafelen voordat we in Mongolie in onze tent aan de yak zitten, dat gaat wat worden. De taxi terug werd weer geregeld door de mensen van het restaurtant en nadat we de tassen hadden ingepakt en ik dit verslag heb doorgestuurd…gaan de oogjes dicht en de snaveltjes toe.

Morgenochtend gaat de wekker om zes uur: we pakken dan de trein richting good old Beijing!